Κύριο άρθρο των προκήρυξων της Lutte ouvrière

για τις επιχείρησεις - 3 Δεκεμβρίου 2018

* * * * * * * * *

Η κυβέρνηση εξοργίστηκε με τις "σκηνές αντάρτικου πόλεων" κατά τη διάρκεια των διαδηλώσεων της 1ης Δεκεμβρίου. Οι δημοσιογράφοι έσπρωξαν κάθε άτομο που του έπαιρναν συνέντευξη να καταδικάσει τη βία και τις επιθέσεις στα σύμβολα της Δημοκρατίας. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι συγκινούνται από τα βάσανα των πιο φτωχών, υπό την προϋπόθεση να τα υποφέρουν σιωπηλά!

Μετά από χρόνια επιθέσεων ενάντια στις συνθηκές διαβίωσης τους, η οργή των λαïκών τάξεων ξεχειλίζει και αυτό θα έπρεπε να καταδικάσουμε; "Είναι το ίδιο βίαιο να μην υπάρχει τίποτα στο ψυγείο πριν από το τέλος του μήνα για να θρέψει την οικογένειά του", σχολίασε μία μητέρα που ζει με το βασικό μισθό.

Ο Macron άφησε τους υπουργούς του να εναλλάσσονται για να καλέσουν σε έναν διάλογο. Η κυβέρνηση, μετά από μια πρώτη αξιοθρήνητη απόπειρα, θα πορέσει ίσως να πείσει τα κίτρινα γιλέκα να συζητήσουν, αλλά τίποτα δεν λέει ότι θα είναι αρκετό για να καλμάρει ο θυμός.

Από την πλευρά της αντιπολίτευσης, από την ακροδεξιά μέχρι την αριστερά, όλοι οι πολιτικοί ηγέτες ανέβηκαν στις επάλξεις. Από μια έκτακτη σύνοδο σχετικά με την αγοραστική δύναμη, που προτάθηκε από το PS, μέχρι το δημοψήφισμα για τους φόρους της δεξιάς, η νέες εκλογές που απαιτούνται από τον Mélenchon ή την Le Pen, ο καθένας παίζει το χαρτί του στο μικρό πολιτικό παιχνίδι, ισχυριζόμενος ότι κατανοεί τον θυμό των λαϊκών τάξεων. Τα κούφια λόγια τους δεν θα αλλάξουν τίποτα για τις λαïκές τάξεις που δυσκολεύονται να τελειώσουν τον μήνα. Αλλά τα κόμματα της αντιπολίτευσης θα ήθελαν να επωφεληθούν από την απόρριψη της πολιτικής και της αλαζονείας του Macron.

Ο φόρος περιουσίας, ήδη ασήμαντος σε σχέση με το εισόδημα της μεγαλοαστικής τάξης, έχει καταργηθεί σχεδόν εξ ολοκλήρου από την κυβέρνηση Macron, τον ίδιο που ισχυρίζεται σήμερα ότι η παραμικρή αύξηση του βαζικού μισθού είναι αδύνατη. Ολόκληρη η πολιτική του στρέφεται προς τα συμφέροντα της καπιταλιστικής τάξης. Εάν αύριο ο Macron υποχωρήσει μπροστά στην κινητοποίηση των κίτρινων γιλέκων, π.χ. στην άνοδο του φόρου κατά της μόλυνσης, μπορούμε να είμαστε σίγουροι ότι θα βρει έναν άλλο τρόπο να βγάλει από τη τσέπη μας λεφτά προς όφελος της μπουρζουαζίας.

Το σύνθημα " Macron Παραιτήσου " είναι ομόφωνη στις διαδηλώσεις και αυτό είναι κατανοητό. Αλλά αν ο Macron καταλήξει να αποχωρήσει, ο διάδοχός του θα εφαρμόσει την ίδια πολιτική. Το στυλ μπορεί ίσως να αλλάξει αλλά το φύλλο πορείας θα παραμείνει ίδιο γιατί θα υπαγορευτεί από την ίδια καπιταλιστική τάξη, τον πραγματικό εντολοδότη των διαδοχικών κυβερνήσεων. Έχοντας μόνο σαν στόχο τον Macron και την κυβέρνησή του, κατευθύνουμε τον κεραυνό στο αλεξικέραυνο, που είναι ακριβώς εκεί για να προστατεύσει τους καπιταλιστές.

Σ΄αυτή την περίοδο κρίσης του συστήματός τους, οι καπιταλιστές, οι μέτοχοι των μεγάλων εταιρειών, διατηρούν και αυξάνουν τα κέρδη τους, επιβάλλοντας το πάγωμα των μισθών και μια πιο έντονη εκμετάλλευση, επιβάλλοντας την αύξηση των ρυθμών εργασίας για όσους εξακολουθούν να έχουν δουλειά και την ανεργία για τους άλλους. Για τους εργαζόμενους, τους εργάτες, τους υπαλλήλους, το να αντιταχθούν στην πτώση της αγοραστικής δύναμης σημαίνει να μεταφέρουν τον αγώνα στις εταιρείες, να ξεκινήσουν την πάλη για τους μισθούς.

Μεταξύ των κίτρινων γιλέκων, πολλοί απαιτούν τη διαφάνεια του κρατικού προüπολογισμού. Διαπιστώνουν ότι οι φόροι που καταβάλλουν δεν επενδύονται σε χρήσιμες καθημερινές υπηρεσίες και διεκδικούν το δικαίωμα να μάθουν που πάει το χρήμα. Το σύνολο των λαïκών τάξεων έχει συμφέρον να ελέγξει που χρησιμοποιεί το κράτος αυτό το χρήμα. Αλλά αυτός ο έλεγχος πρέπει να επεκταθεί στις εταιρείες. Οι καπιταλιστές λένε ότι δεν μπορούν να αυξήσουν τους μισθούς, ότι δεν μπορούν να κάνουν προσλήψεις ; Επιβάλλοντας τη διαφάνεια και τον έλεγχο των λογαριασμών, οι εργαζόμενοι θα έχουν τα μέσα να δουν πού πηγαίνουν τα δισεκατομμύρια που προέρχονται από την εκμετάλλευση της εργασίας τους.

Αμφισβητόντας το ο΄τι οι καπιταλιστές αποφασίζουν για τις συνθήκες ύπαρξής τους, οι εργαζόμενοι θα αντιτάσσονταν σε μια πολιτική που στην πραγματικότητα πλήττει όλες τις λαïκες τάξεις. Γίατι παγώντας τους μισθούς, κλείνοντας τις επιχειρήσεις, απολύοντας, οι καπιταλιστές χτυπούν ολόκληρη συνοικία, ολόκληρη πόλη, μερικές φορές ολόκληρο νομό, συμπεριλαμβανομένων των βιοτεχνών, των εμπόρων, των οποίων η μοίρα είναι συνδεδεμένη με εκείνη των εργαζομένων.

Η δύναμη των εργαζομένων βρίσκεται στις επιχειρήσεις όπου συναντώνται καθημερινά. Η εργασία τους αποτελεί τη βάση των κερδών των καπιταλιστών. Εκεί έχουν τα μέσα, με την απεργία, να επιβάλουν την γενική αύξηση των μισθών, των συντάξεων και των επιδομάτων.

Και είναι ένας γενικός αγώνας που θα επέτρεπε επίσης αυτές τις αυξήσεις να μην ακυρώθούν από την άνοδο των τιμών, θα έπρεπε λοιπόν να ακολουθούν αυτόματα την αύξηση του κόστους ζωής.