« Ταξική πάλη » νούμερο 140 - 21 Οκτωβρίου 2011

Όπως το αποφασίσαμε στο περσινό και τελευταίο συνέδριο, θα συμμετέχουμε στις προεδρικές εκλογές του 2012 με υποψήφιος την Ναταλί Αρτό.

Μέσα στο φυλλάδιο που βγήκε το Σεπτέμβρη, στις δημόσιες συναντήσεις και στις προεκλογικές συνεντεύξεις τύπου, έχουμε ήδη αρχίσει να δίνουμε έμφαση στον άξονα των παρεμβάσεων μας κατά τη διάρκεια της επίσημης εκλογικής περίοδο, η οποία θα ανοίξει όταν θα έχουν κατατεθεί οι 500 χορηγίες, σύμφωνα με το νόμο. Η οριστική είσπραξη των χορηγιών και η κατάθεση της στο Συνταγματικό Συμβούλιο θα πραγματοποιηθεί μεταξύ 23 Φεβρουαρίου και 16 Μαρτίου 2012.

Ξεκινήσαμε την προεκλογική εκστρατεία το Σεπτέμβριο, δηλαδή σε μια εποχή που οι προκριματικές εκλογές του σοσιαλιστικού κόμμα για να αναδειχθεί ο υποψήφιος του δεν είχαν αρχίσει.

Τώρα που είναι γνωστός μαζί και με υποψήφιους άλλων κομμάτων, η κριτική της πολιτικής του κάθε άλλου θα αυξηθεί. Όμως η θέληση να αφιερώσουμε παρά μόνο ένα στενό μέρος των παρεμβάσεων μας στην κριτική του κάθε άλλου, και ιδίως στην πολιτική που προτείνει ο Μελενσόν ή, στο άλλο άκρο, στην δημαγωγία της Μαρίν Λε Πεν, δεν είναι μόνο λόγω των συνθηκών της προ-εκλογικής περίοδος. Στην ίδια εκστρατεία, δεν έχουμε την πρόθεση να επικρίνουμε την πολιτική τον άλλον, αλλά να επικεντρωθούμε στην προώθηση των στόχων οι εργαζόμενοι μπορούν να αναλάβουν σε περίπτωση αύξησης των αγώνων.

Προς το παρόν, δεν έχουμε προφανώς κανένα στοιχείο που μας επιτρέπει να προβλέψουμε ότι οι αγώνες θα προκύψουν περισσότερο ή λιγότερο άμεσο. Τίποτα συγκρίσιμα, για παράδειγμα, με της απεργίες του 1934 που προανήγγειλαν κατά κάποιο τρόπο την αύξηση μαχητικότητας της εργατικής τάξης, η οποία θα έφθανε στον αποκορύφωμά της τον Ιούνιο του 1936 και που ανακινούσαν επίσης την αριστερή ώθηση των καλπών.

Η διάθεση των εργαζομένων μπορεί, ωστόσο, να αλλάξει ως τις προεδρικές εκλογές. Πέντε έως έξι μήνες, δεν είναι πολύ σε συνηθισμένους καιρούς. Όμως, η τρέχουσα χρηματοοικονομική κρίση και οι επιπτώσεις της σε όλη την οικονομία, στην πολιτική της κυβέρνησης, μπορούν να είναι ένας ισχυρός επιταχυντής των γεγονότων.

Αλλά χωρίς να χρειαστεί ανάγνωση των στέμφυλων του καφέ, είναι σαφές ότι αυτοί που τρέχουν την οικονομία, όπως και αυτοί που τρέχουν τα Κράτη δεν ελέγχουν καθόλου την χρηματοοικονομική κρίση που έχει ήδη μετατραπεί σε οικονομική ύφεση. Με την εμβάθυνση της κρίσης θα επιδεινωθεί επίσης η επίθεση της αστικής τάξης και της κυβέρνησης της ενάντια στους εργαζόμενους στην πρώτη θέση, αλλά και έναντι πολλών άλλων μικροαστικών κοινωνικών κατηγοριών.

Είτε κάποιος σκεφτεί μόνο στην εξέλιξη των καταστάσεων στην Ελλάδα, όπου οι επιθέσεις ενάντιων στους εργαζόμενους, στους μισθωτούς, στους συνταξιούχους, μείωσαν την κατανάλωση και την οικονομική δραστηριότητα επηρεάζοντας τους εμπόρους, τους τεχνίτες, κλπ..

Μπροστά στην πολιτική της αστικής τάξης, το λιγότερο που μπορούμε να πούμε είναι ότι η εργατική τάξη δεν είναι πολιτικά οπλισμένη και ούτε το PCF η ο Μελενσόν θα την οπλίσουν, ούτε περισσότερο οι συνδικαλιστικές ηγεσίες.

Δεν ξέρουμε αν έχουμε την πίστωση, ακόμα και σε μια μικρή κλίμακα, για τη μετακίνηση ιδεών και στόχων που είναι αναγκαία για να μπορεί η εργατική τάξη να αντιμετωπίσει την κατάσταση, αλλά πρέπει να δράσουμε με αυτό το στόχο.

Δεν θα μιλήσουμε εδώ λεπτομερειακά για τους άμεσους στόχους που έχουμε υποβάλει. Οι πολιτικές παρεμβάσεις μας, τα κύρια άρθρα των ενημερωτικών δελτίων, επικεντρώνονται σε αυτά τα θέματα συνεχώς. Όλα ξεκινούν από την ιδέα ότι οι εργαζόμενοι δεν πρέπει ούτε να παραιτηθούν ούτε να ψάχνουν για ό, τι, στης διάφορες φαρμακοθεραπείες που προτείνονται από την αστική τάξη για να θεραπεύσει την οικονομική κρίση, θα τους είναι το λιγότερο οδυνηρό - γιατί όλες θα είναι!

Είναι προς το συμφέρον των εργαζομένων να καταπολεμήσουν με βάση τους στόχους που είναι δικούς τους, δηλαδή κύριος την προστασία των μόνο δύο πραγμάτων που θα τους επιτρέψουν να ζήσουν σε μια καπιταλιστική οικονομία: οι θέσεις εργασίας τους και οι μισθούς τους.

Οι δύο πιο άμεσοι στόχοι που είναι συνεπώς η απαγόρευση των απολύσεων με τον καταμερισμό της εργασίας μεταξύ όλων χωρίς μείωση των μισθών και τιμαριθμικής προσαρμογής των μισθών στις τιμές - η κινητή κλίμακα των μισθών- για να διαφυλαχθεί η αγοραστική δύναμη έναντι του πληθωρισμού, αντιστοιχούν στην απλή άποψη των συμφερόντων των εργαζομένων ».

Δεν είναι νέο πράγμα, ότι η δραστηριότητα από το κίνημα μας εστιάζεται σε αυτών των στόχων. Αλλά η επιρροή της αστικής τάξης, των πολιτικών της, των μ.μ.ε. της, των προπαγανδιστικών μηχανισμών της, η προπαγάνδα για την "ανάγκη να αυξηθεί η συναγωνιστικότητα, που επιδεινώθηκε από την παγκοσμιοποίηση", βαραίνουν την συνείδηση, όπως αντικειμενικά βλάπτουν η ανεργία και ο φόβος για τη δουλειά του καθενός.

Δεν μπορούμε εμείς, με τις περιορισμένες δυνατότητες και πίστωση μας, να αντιστρέψουμε όλα αυτά.

Βέβαια, το εργατικό κίνημα έπρεπε να είχε αντιταχθεί στην αρνητική προπαγάνδα της μπουρζουαζίας απαντώντας με ταξική συνείδηση.

Αλλά αυτό δείχνει την καθυστέρηση της εργατικής τάξης ενάντια στην επίθεση της μπουρζουαζίας, όταν οι οργανισμοί, οι οποίοι υποτίθεται την υπερασπίζουν, δεν παίζουν αυτό το ρόλο και κάνουνε δικό τους τη λογική και τη γλώσσα της αστικής τάξης.

Είναι η ίδια η κρίση και η στάση των εργοδοτών, οι οποίοι δημιουργούν καταστάσεις που θα αναδείξουν τους πιο πιεστικούς στόχους που είναι η ανάγκη να μοιράζεται η εργασία μεταξύ όλων ή η τιμαριθμική αναπροσαρμογή των μισθών.

Για παράδειγμα, πολλαπλασιάζονται οι περιπτώσεις των μεγάλων καπιταλιστικών επιχειρήσεων που απολύουν σε κάποια από τα εργοστάσιά τους, και σε ορισμένα εργαστήρια, ενώ σε άλλα εργοστάσια ή εργαστήρια, επιβάλουν υπερωρίες και αυξάνουν τους ρυθμούς εργασίας.

Σε μια εταιρεία όπως η Peugeot-Citroën που ετοιμάζεται να κλείσει τρία εργοστάσια ενώ υπάρχει δουλειά, όπως υπάρχει αρκετό κέρδος για να εξασφαλίσει το επίπεδο των μισθών μειώνοντας ταυτόχρονα τον αριθμό των όρων εργασίας, το μοίρασμα της εργασίας μεταξύ όλων είναι μια απάντηση στον λογική της εργοδοσίας. Και, βασικά, είναι η ίδια κατάσταση στην Montupet ή στην Fralib (θυγατρική της Unilever) και σε πολλές άλλες.

Φυσικά, το μοίρασμα της εργασίας σε όλη τη χώρα φαίνεται πιο περίπλοκο. Άλλος λόγος για να προβάλουμε το παράδειγμα των μεγάλων επιχειρήσεων.

Στης μεσαίες ή μικρές εταιρίες που απολύουν ή μειώνουν τις θέσεις εργασίας σήμερα - και είναι πολλές - πόσοι είναι οι υπεργολάβοι ή οι προμηθευτές των μεγάλων εταιρειών; Για να αυξήσουν τα κέρδη, όχι μόνο οι μεγάλες εταιρείες μειώνουν τους δικούς της υπαλλήλους και εκμεταλλεύονται ακόμα πιο σκληρά εκείνοι που παραμένουν, αλλά και απαιτούν από τους υπεργολάβους και τους προμηθευτές όλο και πιο αυστηρές συμβάσεις που τους οδηγούν, στη σειρά τους, να απολύσουν ή να κλείσουν.

Είναι εύκολο να εξηγήσει κανείς την ανάγκη να ενσωματωθεί στον καταμερισμό της εργασίας, όχι μόνο μεγάλες εταιρείες, αλλά και το πλήθος των μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων που εξαρτώνται από αυτές.

Όσον αφορά τα μέτρα για τη μείωση της ανεργίας, θα μιλήσουμε επίσης, κατά τη διάρκεια της εκλογικής περίοδο, για τις απαραίτητες προσλήψεις στις δημόσιες υπηρεσίες, χρήσιμες για τις εργαζόμενες τάξεις, καθώς και, για παράδειγμα, για την αναγκαστικές προσλήψεις ως ικανοποίηση της επείγουσας και ζωτικής ανάγκης για κατασκευή στεγών, σε τιμή κόστους, για τις εκατομμύρια οικογένειες με κακές συνθήκες στέγασης η άστεγες.

Είναι ακόμα η πραγματικότητα της ανόδου των τιμών, ιδιαίτερα των ενοικίων και των είδων πρώτης ανάγκης που καθιστά κατανοητή αυτήν την μεγίστη απαίτηση όλων των μισθωτών που είναι η τιμαριθμική προσαρμογή των μισθών στις τιμές.

Η χρηματοοικονομική κρίση και η πολιτική όλων των κυβερνήσεων που επιβάλουν μέτρα λιτότητας για την πλειοψηφία του πληθυσμού για να σωθούν οι τραπεζίτες κάνουν ορατή την εκτροπή της πολιτικής της μπουρζουαζίας. Ακόμη και ποτισμένες με τα χρήματα που λαμβάνονται από τον πληθυσμό, από δωρεάν δάνεια από τις κεντρικές τράπεζες, οι τράπεζες συνεχίζουν να παίρνουν τόκους που καταπνίγουν την οικονομία, ενώ δεν παίζουν το ρόλο που τους ανήκει στην καπιταλιστική οικονομία: τη διάθεση δάνειων.

Η απαλλοτρίωση των τραπεζών χωρίς αποζημίωση ή εξαγορά, η ομαδοποίηση τους σε μια μοναδική τράπεζα, υπό έλεγχο του πληθυσμού, τόσο φαίνεται ως η μόνη πολιτική σε αντίθεση με εκείνη της αστικής τάξης ως κοινωνική αναγκαιότητα.

Οι επιμέρους στόχοι, κάπως αμυντικούς και προφανές, μας επιτρέπουν να δείξουμε ότι, για να τους επιβάλλουμε, είναι απαραίτητο η αμφισβήτηση της απόλυτης εξουσίας των καπιταλιστικών ομίλων στις επιχειρήσεις.

H χρηματοδότηση για τον καταμερισμό της εργασίας μεταξύ όλων, χωρίς μείωση του μισθού είναι φυσικό να εγείρει το πρόβλημα του ελέγχου του κέρδους των επιχειρήσεων και της χρήσης του από τους εργοδότες : παραγωγικές επενδύσεις ή κερδοσκοπία; Δημιουργία θέσεων εργασίας ή μερίσματα που καταβάλλονται στους μετόχους; Όμως, το σύνολο του κέρδους, εν πάση περιπτώσει του δηλωμένου κέρδους, είναι το αποτέλεσμα ενός πλήθους από λαθροχειρίες και απάτες, όπως εκείνη, εντελώς νόμιμη, και που επέτρεψε στην Τοτάλ να μην πληρώσει καθόλου φόρους πάνω στα κέρδη της.

Ο έλεγχος των πραγματικών κερδών απαιτεί να γίνουν δημόσιες όλες οι κινήσεις των κεφαλαίων, τα χρήματα που μπαινοβγαίνουν, όλες οι κινήσεις των αποθεμάτων, τα λαδώματα, και ό'τι ένα αφεντικό σήμερα κρύβει πίσω από το επιχειρηματικό απόρρητο.

Αυτός ο έλεγχος είναι απαραίτητος για να αποδειχθεί ότι υπάρχει πάντα μια εναλλακτική λύση για τις απολύσεις και ότι το πάγωμα των μισθών, στο όνομα της ανταγωνιστικότητας στην παγκόσμια αγορά, είναι πάντα μια επιλογή, τη διατήρηση ή την αύξηση του εισοδήματος του κεφαλαίου, και αυτό είναι η επιλογή που πρέπει να καταπολεμηθεί. Ο έλεγχος των λογαριασμών της καπιταλιστικές αλυσίδες μεγάλων πολυκαταστημάτων θα έδειχνε ότι διαθέτουν τα μέσα για ταυτόχρονα να αυξήσουν τις τιμές παραγωγής των αγροτών, των προμηθευτών τους, και να χαμηλώσουν της τιμές πώλησης και να πληρώσουν αξιοπρεπείς μισθούς στους εργαζόμενους.

Ο έλεγχος των καπιταλιστικών επιχειρήσεων και των τραπεζών είναι ένας στόχος που συνδυάζει τα συμφέροντα όλων των παραγωγικών κατηγοριών εναντίον των ιδιοκτητών του κεφαλαίου.

Η κατάργηση όλων των νόμων που απαγορεύουν την δημοσίευση των πληροφοριών σχετικά με την λογιστική και την λειτουργία των επιχειρήσεων δεν εξασφαλίζει καθαυτή κάποιο έλεγχο. Αλλά δίνει τη νομική δυνατότητα.

Η συζήτηση της σημασίας για των εργαζομένων να επιβάλουν την αποκάλυψη του επιχειρηματικού απόρρητου οδηγεί φυσικά να δείξει ότι οι εργάτες και οι υπαλλήλους γνωρίζουν πραγματικά πολύ καλά τις εταιρείες τους, εφόσον συγκεντρώσουν τις μερικές γνώσεις τών μεν και τών δε.

Η προπαγάνδα γύρω από τους στόχους αυτούς, για να μοιραστούν, δεν σημαίνει ακόμη να έχει κανείς την αποφασιστικότητα να τα επιβάλει. Η ταξική πάλη δεν συμβαίνει στον αιθέριο τομέα των ιδεών, αλλά στην πραγματικότητα των σχέσεων εξουσίας. Κανείς, καμία οργάνωση ακόμα και ισχυρή, είναι σε θέση να προκαλέσει κοινωνική έκρηξη. Είναι η ίδια η αστική τάξη, οι πολιτικοί υπηρέτες της, που την προκαλούν. Το παράδειγμα της Ελλάδας δείχνει ότι μπορεί να έρθει γρήγορα. Ο ρόλος τις επαναστατικές κομμουνιστικές οργανώσεις είναι να υπερασπίσουν δίπλα στην εργατική τάξη μια πολιτική που να της επιτρέψει να ξεκινήσει την επίθεση, με μια πολιτική προοπτική που αντιτίθεται σε αυτή της αστικής τάξης.

Η επιβολή των στόχων που αντιστοιχούν με τα συμφέροντα της εργατικής τάξης αντιστοιχεί επίσης, σε ένα επίπεδο ή σε άλλο, με τα συμφέροντα της πλειοψηφίας της κοινωνίας. Επειδή η πολιτική της αστικής τάξης στην παρούσα περίοδο κρίσης οδηγήσει στη διάλυση της ίδιας κοινωνίας.

Η μόνη προοπτική ευνοϊκή για τα συμφέροντα της μεγάλης πλειοψηφίας της κοινωνίας είναι να αμφισβητηθεί η κυριαρχία των καπιταλιστικών ομίλων στην κοινωνία.

Θα χρησιμοποιήσουμε την εκλογική περίοδο για να οδηγήσουμε μια κομμουνιστική προπαγάνδα, τονίζοντας ό, τι έχουμε κάνει και στις προηγούμενες εκλογές. Αυτό δεν σημαίνει προφανώς να ψηφίσει κανείς για τον κομμουνισμό, αυτό θα ήταν απλώς ανόητο. Σημαίνει να σηκωθεί μια σημαία, ακόμη και σε μια μικρή κλίμακα μας, σε ένα πλαίσιο όπου η καπιταλιστική οικονομία δείχνει, εκτός από τις αδικίες της, το πλήρης παραλογισμό της.

Πρέπει να εκφράζεται σε αυτή την εκλογή ένα ρεύμα που δεν αντιτίθεται μόνο σε ένα συγκεκριμένο πολιτικό κόμμα της αστικής τάξης, από την άκρα δεξιά μέχρι την θεσμική αριστερά, αλλά που να αγωνίζεται έναντι το ολόκληρο καπιταλιστικό σύστημα για λογαριασμό μιας άλλης προοπτικής για την κοινωνία, μια που περιλαμβάνει την απόκτηση και την άσκηση της εξουσίας από την εργατική τάξη, την απαλλοτρίωση των μεγάλων κεφαλαίων, την συγκέντρωση των πλούτων και των μέσων για την παραγωγή τους, και την οργάνωση μιας οικονομίας χωρίς ατομική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής, χωρίς ανταγωνισμό ή αγώνα για το ιδιωτικό κέρδος.

Όπως το 1974, όταν έγινε η πρώτη αίτηση της Αρλέτ Λαγκιγέ,θα προσπαθησούμε να δείξουμε ότι η καπιταλιστική οικονομία, που βασίζεται κυρίως στην εκμετάλλευση των εργαζομένων, είναι επιβλαβής και σε άλλες κοινωνικές κατηγορίες που παράγουν. Γενικότερα, δεν είναι σε θέση να αντιμετωπίσει τα μεγάλα προβλήματα της ανθρωπότητας: από υποσιτισμό μέχρι προστασία του περιβάλλοντος, καθώς έναντι των φυσικών καταστροφών και έναντι των καταστροφών που προκαλούνται από την ανθρώπινη δραστηριότητα.

Υπερασπίζοντας τις ιδέες του κομμουνισμού και την προοπτική του, θα απευθυνσόυμε ειδικότερα στη νεολαία, αυτή που εργάζεται φυσικά, αλλά και αυτή που εκπαιδεύεται. Η κρίση δείχνει την πλήρης ηλιθιότητα της ιδεολογίας, που μεταφέρεται μεταξύ των μαθητών, πάνω στην ατομική επιτυχία, "κοινωνική κινητικότητα" και άλλες ανοησίες. Ο καπιταλισμός σε κρίση δεν έχει καμία προοπτική να προσφέρει ακόμα και στους νέους με ανώτατα πτυχία. Και τι σημαίνει "κοινωνική άνοδος" αν όλη η κοινωνία ωθείται προς την υλική και ηθική εξαθλίωση;

Είναι επίσης η μόνη προοπτική που επιτρέπει στα πιο συνειδητά άτομα των «Αγανακτισμένων» να σπάσουν το αδιέξοδο αυτού του κινήματος, που μετατρέπει την ανικανότητα σε αρετή. Η αγανάκτηση δεν μπορεί να είναι καρποφόρα για το μέλλον μόνο εάν οδηγεί σε επαναστατική κομμουνιστική συνείδηση.

Ανήκει στη νεολαία να σηκώσει τη σημαία του κομμουνισμού και να επανασυνδεθεί με την επαναστατική παράδοση του εργατικού κινήματος.

Έχουμε ακόμη περισσότερο ανάγκη να σηκώσουμε τη σημαία του κομμουνισμού διότι κανείς άλλος δεν θα το κάνει, ούτε καν υπό τη παραμορφωμένη μορφή που δείχνει το σταλινικό κίνημα.

Το Κομμουνιστικό Κόμμα παραμένει πίσω από τον Μελενσόν όπως ο Μαρσέ τότε ήταν πίσω από τον Μιτεράν. Ως προς τον υποψήφιο του NPA, που δεν είναι σίγουρο ότι θα μπορεί να συμμετάσχει στις εκλογές και αν μπορέσει, θα εμφανιστεί, φυσικά, ως υπερασπιστής των εργαζομένων, αλλά χωρίς να αναφερθεί στον κομμουνισμό.

Η επιστροφή στην εξουσία του Σοσιαλιστικού Κόμματος προσελκύει λίγη ελπίδα, και κυρίως από το γεγονός ότι ο υποψήφιός του, ο Φραωσουά Ολλάντ, φαίνεται ο μόνος που μπορεί να πάρει τη θέση του Σαρκοζί. Αυτό, από μόνο του, μπορεί να είναι ένα αρκετά δυνατό επιχείρημα για ψήφους, μάλιστα και για εκείνους που δεν περιμένουν πολλά, η τίποτα, από την αλλαγή του προέδρου.

Οι συζητήσεις μέσα στο περιβάλλον των εργαζομένων (στις εταιρείες και στις λαϊκές γειτονιές) δείχνουν ότι επιστρέφει το "πρέπει να νικήσουμε τον Σαρκοζί". Ακόμη και η αλλαγή της πλειοψηφίας στη Γερουσία έφερε στην επιφάνεια μερικές συζητήσεις σχετικά με ό, τι ήταν ευνοϊκό για να εμποδίσει ορισμένες αποφάσεις της Βουλής υπό έλεγχο της δεξιάς.

Επιπλέον, οι προκριματικές εκλογές του Σοσιαλιστικόυ Κόμματος και η αγωνία που διατηρήθηκε γύρω από τους ανταγωνιστές για το διορισμό βοήθησε να δημιουργηθεί ένα κλίμα ενδιαφέροντος για την εκλογική αλλαγή.

Λοιπόν, εάν το Σοσιαλιστικό Κόμμα μπορεί να θεωρήσει επιτυχία η συμμετοχή των δύο εκατομμύρια οκτακόσιες χιλιάδες ψηφοφόρων στο δεύτερο γύρο των προκριματικών, αυτό αντιπροσωπεύει μόνο ένα μικρό μέρος του εκλογικού σώματος. Επιπλέον, στις λαϊκές γειτονιές η συμμετοχή ήταν η χαμηλότερη.

Δεν μπορεί να βγει λοιπόν κανένα συμπέρασμα από το σχετικό ενδιαφέρον για της Σοσιαλιστικές προκριματικές εκλογές και ούτε ότι θα υπάρξουν λιγότερες αποχές από ένα μέρος του λαϊκού εκλογικού σώματος οποίος έχει αηδιάσει από εναλλαγές που δεν αλλάζουν τίποτα.

Χωρίς να ελπίζει κανείς ότι με την αριστερά στην προεδρία και στην κυβέρνηση, θα είναι καλύτερα, υπάρχει τουλάχιστον η ιδέα ότι αυτό δεν μπορεί να είναι χειρότερο από τον Σαρκοζί. Στην πραγματικότητα, ακόμα και αυτό είναι μια ψευδαίσθηση, διότι τα πράγματα μπορούν να είναι χειρότερα αν η κρίση συνεχίσει να επιδεινώνεται, με το επιπρόσθετο γεγονός ότι η αριστερά θα μπει στον πειρασμό να παρουσιάσει ορισμένα μέτρα υπέρ της αστικής τάξης, όπως μέτρα αριστεράς ακόμα και σοσιαλιστικά. Έτσι θα γίνει με τις ανακεφαλαιοποιήσεις των τραπεζών από το κράτος, όπως απαιτεί η χρηματοικονομία, και θα παρουσιάζονται ως εθνικοποιήσεις, δηλαδή 100 % μέτρα αριστεράς.

Κατά τη διάρκεια της εκλογικής περίοδος, θα πρέπει να ανταποκριθούμε στην ενωτική πίεση στην αριστερά της αριστεράς. Ανεξάρτητα από το πόσο η πίεση αυτή θα εκφραστεί, θα μας κατηγορήσουν πάντα ότι δεν υποστηρίζουμε τον Μελενσόν, όπως τον υποστηρίζει το Κομμουνιστικό Κόμμα. Θα απαντήσουμε, φυσικά, και θα πούμε τι σκεφτόμαστε για την πολιτική τους. Αλλά αντί να διαφωνήσουμε με αυτό που λένε ή δεν λένε, είναι πιο σημαντικό να πούμε και να επαναλάβουμε αυτό που θέλουμε να πούμε.

Σε αντίθεση με ό, τι λένε οι σχολιαστές, δεν είμαστε σε ανταγωνισμό στην εκλογική αρένα. Η θέση του Μελενσόν όπως το Κομμουνιστικό Κόμμα αποτελούν ένα πραγματικό ρεύμα του ρεφορμισμού με πολυλογία, λίγο πιο ριζοσπαστικό από το σοσιαλιστικό κόμμα, που δεν μπορεί να θεωρηθεί πλέον ρεφορμιστικό με την παραδοσιακή έννοια. Υπάρχει ένα πολιτικό ενδιαφέρον να εκφράζεται αυτό το ρεύμα και το εκλογικό του σώμα να διαφοροποιηθεί από εκείνο του Σοσιαλιστικού Κόμματος.

Κατά μείζονα λόγο, δεν είμαστε σε ανταγωνισμό με το NPA και ελπίζουμε ότι ο υποψήφιος του θα αποκτήσει τον αριθμό των υπογραφών που απαιτούνται για να δηλωθεί επισήμως υποψήφιος.

Και θα υπάρξει, ακόμη και πριν από τον πρώτο γύρο, πίεση για μια επιχείρηση να «νικήσει τον Σαρκοζί» στο δεύτερο γύρο, δηλαδή η ανακοίνωση για ψήφο για τον Ολλάνδ στο δεύτερο γύρο. Εμείς, βέβαια, δεν έχουμε να απαντήσουμε πριν από το πρώτο γύρο τι θα κάνουμε στο δεύτερο.

Αλλά θα πρέπει να εξηγήσουμε σε όλη τη διάρκεια των εκλογών, όπως το ξεκινήσαμε όταν το Σοσιαλιστικό Κόμμα επισημοποίησε την υποψηφία του Ολλάνδ, ότι ο ίδιος και η μελλοντική κυβέρνηση του θα οδηγήσουν αναπόφευκτα μια πολιτική παρόμοια με εκείνη του Σαρκοζί. Ίσως δεν χρησιμοποιήσουν τις ίδιες λέξεις και επικαλύψουν μερικά από τα αντεργατικά μέτρα τους με αριστερή φρασεολογία, αλλά θα υπακούσουν στις οδηγίες των τραπεζών και των μεγάλων κεφαλαίων, που στη σημερινή γλώσσα ονομάζεται "η πίεση των χρηματοπιστωτικών αγορών."

Το Σοσιαλιστικό Κόμμα δεν έχει καν κρυφτεί, τόσο, κατά τη διάρκεια της προεκλογικής περίοδος, οι δύο υποψήφιοι για την υποψηφιότητα που ήταν πιθανόν να επιλεχτούν τόνισαν το «ρεαλισμό», την «ανάγκη να εξοφληθεί το χρέος", κλπ..

Η σοβαρότητα της πολιτικής λιτότητας που θα διεξαχθεί μετά τις προεδρικές εκλογές δεν εξαρτάται καθόλου από την προσωπικότητα ή την ετικέτα του εκλεγμένου, αλλά από την κρίση και τις απαιτήσεις της μεγάλης εργοδοσίας.

Θα επαναλάβουμε με κάθε τρόπο ότι, αν οι εργαζόμενοι έχουν κάθε λόγο να αποστρέφονται τον Σαρκοζί, δεν έχουν κανένα να εμπιστεύονται τον Ολλάνδ.

Πρέπει να εξηγήσουμε, ξεκινώντας από εκείνους κοντά σε μας, που μετράει μόνο ο πρώτος γύρος, όπου εκείνοι που αισθάνονται στην πλευρά των εργαζόμενων έχουν την ευκαιρία να εκφράσουν την πολιτική τους ταυτότητα. Στο δεύτερο γύρο, στην καλύτερη περίπτωση δεν εκφράζουμε τίποτα, στη χειρότερη περίπτωση συμμεριζόμαστε.

Κατά τη διάρκεια της εκστρατείας, θα πρέπει να αναπτύξουμε επίσης μια αίσθηση της ψηφοφορίας για την υποψήφια μας. Εμείς θα πούμε ότι ακόμα και αν που είναι μειοψηφία το ρεύμα που θεωρεί τον Ολλάνδ καθώς και ο Σαρκοζί πολιτικοί εκπρόσωποι της προνομιούχου τάξης, είναι σημαντικό για το μέλλον να εκφράζεται.

Ψηφίζοντας για την υποψήφια της Λιτ Ουβριέρ, θα αναφέρει με σαφήνεια ότι εμείς συμφωνούμε με τους στόχους που έχει προβάλλει κατά τη διάρκεια της εκστρατείας. Ότι θα είναι αναγκαίο και δυνατό να μειωθεί η ανεργία με την κατανομή της εργασίας μεταξύ όλων. Ότι, για την προστασία έναντι του πληθωρισμού, ο μόνος τρόπος για τους εργαζόμενους, είναι να επιβάλουν την τιμαριθμική αναπροσαρμογή των μισθών. Γενικότερα, θα αναφέρει την πεποίθηση ότι μπροστά στην πολιτική των ηγετών, η οποία σε όλες τις παραλλαγές της θα εκφράζει τις ανησυχίες και τα συμφέροντα της αστικής τάξης, πρέπει να αντιταχθούμε σε μια πολιτική που στοχεύει στην προστασία των παραγωγικών τάξεων της υλικής και ηθικής αποσύνθεσης. Ότι η δικτατορία των καπιταλιστικών ομίλων στην οικονομία οδηγεί στην καταστροφή της κοινωνίας, και ότι η μεγάλη εργοδοσία και οι τραπεζίτες, είναι εξαιρετικά ανεύθυνοι για να τους αφήσουμε να κατευθύνουν ανεξέλεγκτα τις επιχειρήσεις και την οικονομία.

Η ψηφοφορία αυτή δεν μπορεί να υποκαταστήσει την πάλη, αλλά μπορεί να βοηθήσει στην προετοιμασία της, πολιτικά και ηθικά.

Πρέπει η εκστρατεία μας να είναι μια μαχητική εκστρατεία, όχι μόνο γιατί δεν θα μα επιτρέψουν να το καταφέρουμε μόνο οι μερικές σύντομες τηλεοπτικές παρουσιάσεις μας. Πρέπει να συμμετέχουν στην εκστρατεία μας όλοι εκείνοι που συμφωνούν με τους στόχους που θα υπερασπίσουμε κατά τη διάρκεια της εκστρατείας, διότι είναι ένα μέσο ενίσχυση δεσμών μαζί τους. Οι σύνδεσμοι που έχουν υφανθεί σε αυτή τη κοινή πολιτική δραστηριότητα, ίσως περιορισμένη, μπορεί να είναι πολύτιμοι αργότερα.

Δεν έχουμε καμία ψευδαίσθηση σχετικά με τα αποτελέσματα μας, αλλά μπορούμε εύλογα να ελπίζουμε ότι οι στόχοι που θα έχουμε υπερασπιστεί κατά τη διάρκεια της εκστρατείας, θα έχουν ακουστεί πέρα από αυτούς που θα επιλέξουν να ψηφίσουν για εμάς.

Αυτή η επιρροή δεν είναι μετρήσιμη.

Αυτό που θα είναι, ωστόσο, είναι ο αριθμός των γυναικών, ανδρών, νεολαίας, που θα καταφέρουμε να συνεργαστούν με τα μέλη και τους υποστηρικτές μας, τόσο κατά τη διάρκεια των προεδρικών εκλογών από ό, τι κατά τη διάρκεια τις προσεχούς κοινοβουλευτικές. Οι ισχυροί δεσμοί με ιδιαίτερα όλους εκείνους τους εργαζόμενους, ανέργους, νέους και τους συνταξιούχους, που ζουν τη ζωή της εργατικής τάξης, θα εξαρτώνται λιγότερο από προσωπικές σχέσεις αλλά από την διάθεση της ολόκληρης εργατικής τάξης. Όμως είναι ιδιαίτερα σημαντικό να τους βρούμε στο πλευρό μας, διότι, σε περίπτωση ταραχής της εργασίας, μπορεί να είναι μεταξύ των πρώτων να το αισθανθούν και να μας το εκφράσουν.

Οι εκλογές είναι μόνο ένα επεισόδιο - σημαντικό ή όχι, ο χρόνος θα δείξει - στον πολιτικό αγώνα για να οικοδομήσουμε και να σκληρίσουμε αυτό το Επαναστατικό Κομμουνιστικό Κόμμα που η ανάγκη του θα αποδειχθεί όλο και περισσότερο, με την εμβάθυνση της κρίσης και τις κοινωνικές αναταραχές που θα προκαλέσει. Πρέπει να τεθεί όσο το δυνατόν αποτελεσματικά την ευκαιρία που μας προσφέρουν οι προσεχές εκλογές.

21 Οκτωβρίου 2011