(Από " Λυτ ντε Κλας " [Ταξική Πάλη] αρ. 112, Απρ. 2008)

Τόσο η «Εργατική Πάλη» (LO) όσο και η «Επαναστατική Κομμουνιστική Λίγκα» (LCR) κατέβηκαν στις δημοτικές εκλογές ευρύτερα από το 2001.

Η LO είχε υποψήφιους σε 188 εκλογικές λίστες σε 168 πόλεις (186 στην ίδια τη Γαλλία και 2 στο νησί Ρεϋνιόν). Στις 188 λίστες, 70 ήταν κοινές, όπου οι υποψήφιοι της LO κατέβηκαν μαζί με άλλους υποψηφίους αριστερών κομμάτων, ενώ 118 λίστες ήταν μόνο της LO. Το 2001 είχε κατεβάσει 129 συνδυασμούς σε 111 πόλεις.

Η LCR από την πλευρά της παρουσίασε 187 λίστες σε 165 πόλεις, ενώ το 2001 είχε παρουσιάσει 91 λίστες.

Από αυτές τις 187 λίστες, 78 ήταν λίστες «LCR 100% αριστερά» και 109 «κοινές λίστες με άλλες δυνάμεις», όπως εξηγεί ο ανακεφαλαιωτικός πίνακας που βρίσκουμε στην εφημερίδα «Ρουζ» (Κόκκινο), 13 Μαρτίου 2008.

Είναι δύσκολο να συγκρίνουμε τα αντίστοιχα αποτελέσματα της LO και της LCR, αφού ούτε η LO ούτε η LCR συμμετείχαν στον πρώτο εκλογικό γύρο με αποκλειστικά δικούς τους συνδυασμούς. Το πολύ πολύ μπορούμε να συγκρίνουμε το μέσο όρο των αποτελεσμάτων των 118 συνδυασμών της LO με το μέσο όρο των αποτελεσμάτων των 78 συνδυασμών της LCR. Αυτός ο μέσος όρος ήταν 4,33% για την LCR και 1,92% για την LO. Τα εκλογικά ποσοστά της LCR είναι, συνεπώς, πάνω από τα διπλάσια των ποσοστών της LO.

Μια άλλη δυνατή σύγκριση είναι στις 33 πόλεις που η LO και η LCR παρουσίαζαν αυτόνομες εκλογικές λίστες. Και εκεί τα εκλογικά αποτελέσματα είναι ακόμα πιο καλά για τις λίστες της LCR (4,32% έναντι 1,22). Φυσικά, είναι δύσκολο να κάνουμε συλλογισμούς με βάση τόσο μικρά νούμερα και από τη μια πλευρά και από την άλλη. Το γεγονός ότι η LCR έχει, τελικά, πάντα τα ίδια αποτελέσματα, είτε συμμετέχει είτε όχι συνδυασμός της LO, φαίνεται να δείχνει ότι πρόκειται για δύο αρκετά διαφορετικά εκλογικά σώματα.

Θα πρέπει, όμως, να κάνουμε αυτές τις συγκρίσεις με κάποια επιφύλαξη, γιατί στα εκλογικά αποτελέσματα δεν λαμβάνονται υπόψη πόλεις όπου η LO και η LCR συμμετείχαν σε κοινές λίστες. Ωστόσο, τα νούμερα αυτά δείχνουν τη δύναμη των αντίστοιχων εκλογικών σωμάτων της LO και της LCR.

Στα αντίστοιχα αποτελέσματα των δύο οργανώσεων, θα πρέπει επίσης να εξετάσουμε τον αριθμό των εδρών. Αλλά, ξέρουμε ότι, λόγω του εκλογικού συστήματος - και ανεξάρτητα από την ακολουθούμενη πολιτική συμμαχιών - ο αριθμός των εδρών καθρεφτίζει μόνον με έμμεσο τρόπο την εκλογική επιρροή. Αν δεν υπάρχει δεύτερος γύρος, ένα κόμμα πρέπει να πάρει πάνω από το 5% των ψήφων για να συμμετάσχει στην κατανομή των εδρών, αλλά, ανάλογα με τον αριθμό των εκλεγόμενων δημοτικών συμβούλων, μπορεί να πάρει μία έδρα με το 5,1% και καμία με το 8% ή 9%. Αν υπάρχουν δυο γύροι, το κόμμα πρέπει να πάρει πάνω από 10% στον πρώτο γύρο για να έχει κάποια δυνατότητα έδρας στον δεύτερο γύρο, εκτός εάν γίνει συγχώνευση της δικής του λίστας με μια άλλη.

Αν λογαριάσουμε μόνο τις αντίστοιχες έδρες των δυο οργανώσεων, εκεί όπου δεν κατέβαζαν κοινό συνδυασμό, στον πρώτο γύρο έχουμε 14 έδρες με την LO και 17 με την LCR.

Όσον αφορά τον συνολικό απολογισμό, λογαριάζοντας τις έδρες και στους δύο γύρους, παίζει μεγάλο ρόλο η διαφορετική πολιτική συμμαχιών που ακολούθησαν η LO και η LCR. Για να κάνουμε, όμως, συγκρίσεις, πρέπει να έχουμε κι άλλο ένα βασικό στοιχείο, να ξέρουμε, δηλαδή, σε ποια οργάνωση ανήκει ο εκλεγόμενος. Και εκεί υπάρχει πρόβλημα.

Για τη LO δεν υπάρχει μυστήριο: είχαμε συνολικά 79 έδρες σε 66 διαφορετικούς δήμους˙ και συγκεκριμένα, 14 από λίστες της LO, όλες από τον πρώτο γύρο, και 65 από κοινές λίστες. Στις περισσότερες περιπτώσεις, οι εκλεγμένοι της LO συμπεριλαμβάνονταν σ' αυτές τις κοινές λίστες ήδη από τον πρώτο γύρο. Σε μία μόνο περίπτωση μια κοινή λίστα πρόκυπτε από τη συγχώνευση συνδυασμών ανάμεσα στους δύο γύρους (επισημαίνουμε εδώ, τις ιδιαίτερες περιπτώσεις του Περπινιάν και το πρώτο εκλογικό διαμέρισμα της Μασσαλίας, όπου οι υποψήφιοι της LO, που συμμετείχαν στον πρώτο γύρο σε συνδυασμούς του Σοσιαλιστικού Κόμματος (PS), αποσύρονται μετά τη συμμαχία των συνδυασμών αυτών με το Modem, ένα νέο κόμμα της κέντρο-δεξιάς). Αυτό τον αριθμό των 79 εδρών πρέπει να τον συγκρίνουμε με τις 33 έδρες του 2001.

Ο αριθμός των εκλεγμένων που ανήκουν στην LCR, αντίθετα, είναι μάλλον νεφελώδης.

Χωρίς να θέλουμε να επανέρθουμε στην ευφάνταστη παρουσίαση των εκλογικών αποτελεσμάτων της LCR μετά τον πρώτο γύρο από την εφημ. «Ρουζ» (βλέπε εφημ. «Λυτ Ουβριέρ» [Εργατική Πάλη], 21 Μαρτίου 2008), θα πρέπει, ωστόσο, να σημειώσουμε ένα ακόμα εκλογικο-αριθμητικό αξιοπερίεργο. Σύμφωνα με τα αποτελέσματα που έδωσε η εφημ. «Ρουζ» σε δύο διαφορετικά τεύχη, η LCR δήλωνε να έχει σαφώς περισσότερες έδρες στον πρώτο γύρο από ό,τι στον πρώτο και τον δεύτερο γύρο μαζί.

Μετά τον πρώτο γύρο, η εφημ. «Ρουζ», στο τεύχος της 13ης Μαρτίου, δήλωνε ότι η LCR είχε πάρει 73 έδρες. Ωραίο νούμερο, με τη διαφορά ότι η εφημ. «Ρουζ», στη φούρια της, χρέωνε στην LCR όχι μόνο τους εκλεγμένους της LO, αλλά και έναν τουλάχιστον εκλεγμένο του Κόμματος των Εργαζόμενων (PT), κάμποσους εκλεγμένους του Κομμουνιστικού Κόμματος (PCF) και, μάλιστα, και κάποιους εκλεγμένους του PS. Κάτι που έκανε κακή εντύπωση για μια οργάνωση που δεν ήθελε να έχει καμιά σχέση με αυτό το τελευταίο κόμμα!

Στο επόμενο τεύχος της, η εφημ. «Ρουζ» κάνει μια ωραία πιρουέτα. Αφού, πρώτα, παινεύεται για την ένωση με τους αντί-φιλελεύθερους συλλόγους, τους «Αλτερεκολό» (μικρή ομάδα οικολόγων και εναλλακτικών) ή τμήματα του PCF, η εφημ. «Ρουζ» απογειώνεται κλείνοντας το άρθρο της: «Τελικά, αυτή η συμμαχία μάς επέτρεψε να πάρουμε 99 έδρες, από τις οποίες μερικές για την LO ή για το PT, καμιά εικοσαριά για τα μέλη του PCF, άλλες τόσες για τον εναλλακτικό χώρο, και κάτι λιγότερο από πενήντα για την LCR. Για τη δική μας κλίμακα, είναι μια αληθινή ικανοποίηση και μια ενθάρρυνση να συνεχίσουμε μαζί και αύριο».

Ο αναγνώστης έχει κάθε δικαίωμα να αναρωτηθεί: γιατί η LCR δεν δίνει τον συνολικό αριθμό των εδρών της; Θα έπρεπε, κανονικά, να της ήταν κάτι αρκετά απλό...

Και τι σημαίνει η έκφραση «κάτι λιγότερο από πενήντα έδρες»;

Για να προσπαθήσουμε να δώσουμε μια πιο ακριβή απάντηση, μπορούμε να προσθέσουμε στους 17 εκλεγμένους στον πρώτο γύρο με τους συνδυασμούς «LCR 100% αριστερά» τους 20 εκλεγμένους στον δεύτερο γύρο στους συνδυασμούς που υποστήριξε η LCR και οι οποίοι, παίρνοντας πάνω από το 10%, κατάφεραν να παραμείνουν στο στίβο. Το σύνολο που θα προέκυπτε έτσι θα ήταν 37 έδρες, κι αν η άθροιση είναι σωστή, πρόκειται πράγματι για "κάτι λιγότερο" από πενήντα, και μάλιστα για πολύ λιγότερο...

Από τη μια πλευρά, όμως, υπάρχουν, βεβαίως, εκλεγμένοι της LCR στις κοινές λίστες. Πόσοι; Η εφημ. «Ρουζ» δεν μας το λέει αυτό. Κι από την άλλη πλευρά, οι 20 εκλεγμένοι του δεύτερου γύρου δεν είναι όλοι της LCR, τουλάχιστον αν κρίνουμε από μια απ' αυτές τις λίστες, την εκλογική λίστα του Σαιν Ναζαίρ, που είχε τέσσερις εκλεγμένους, αλλά κανέναν της LCR! Συνεπώς, ο αριθμός των εκλεγμένων της LCR παραμένει, για την ώρα, μια εξίσωση με πάρα πολλές αγνώστους.

Όπως έχουμε ήδη επισημάνει, αυτοί οι ακροβατισμοί είναι καταγέλαστοι, κι ακόμα περισσότερο επειδή τα εκλογικά αποτελέσματα της LCR είναι αντίστοιχα του εκλογικού αποτελέσματος του Ολιβιέ Μπεζανσενό στις προεδρικές εκλογές του 2007, και μάλιστα καλύτερα.

ΟΙ ΚΟΙΝΟΙ ΕΚΛΟΓΙΚΟΙ ΣΥΝΔΥΑΣΜΟΙ ΟΠΟΥ ΣΥΜΜΕΤΕΙΧΑΝ ΥΠΟΨΗΦΙΟΙ ΤΗΣ LCR

Κατέβηκαν, λοιπόν, στις εκλογές 109 κοινοί εκλογικοί συνδυασμοί, που υποστήριζε η LCR,. Κοινοί με ποιους;

Απαριθμώντας τους τοπικούς της συμμάχους, η ιστοσελίδα της LCR αναφέρει καμιά πενηνταριά, με διάφορες ονομασίες. Μερικές από αυτές τις ομάδες συνασπίζονται με την LCR σε κάμποσες πόλεις. Άλλες σε μία μόνο περίπτωση. Υπάρχουν καμιά τριανταριά κοινοί συνδυασμοί που καταρτίζονται με ομάδες που τιτλοφορούνται «Εναλλακτικοί», καμιά δεκαριά τουλάχιστον «Αντιφιλελεύθεροι Σύλλογοι», άλλες τόσες «Αλτερεκολό», ή «Αντιστέκομαι», στις οποίες πρέπει να προσθέσουμε τους/τις «Συνειδητούς/ές», τους «Αγωνιστές της Ουτοπίας», τους «Αντιρρησίες οικονομικής αύξησης», τους «CUAL» (Τοπικοί Ενωμένοι Αντιφιλελεύθεροι Σύλλογοι), την «Άλλη Αριστερά». Υπάρχουν και τοπικές ονομασίες του τύπου «Μπανιολέ πληθυντικό», «Σύλλογος Μποβέ του Κλισύ», «Ένωση '68», «CARP 37» ή «MIQPI» (Ανεξάρτητο Κίνημα των Λαϊκών Γειτονιών κα της Μετανάστευσης», και κάποιοι συνδυασμοί που κατέβηκαν από κοινού με το «EMGANN», δηλαδή το «Κίνημα Ανεξαρτησίας της Αριστεράς» που παρουσιάζεται στη δική του ιστοσελίδα σαν ένα «προοδευτικό εθνικιστικό κίνημα» που «παλεύει για την εθνική χειραφέτηση του λαού της Βρετάνης». Υπάρχουν και οργανώσεις που δηλώνονται στην ονομασία τους ως κομμουνιστικές, όπως ο «Κομμουνιστικός Συντονισμός» και οι «Ζωηροί Κόκκινοι» καθώς και το «Κόκκινο Μπαλόνι», οι οποίες συνασπίζονται με την LCR σε μια δεκαριά συνδυασμούς και επικαλούνται ως κοινό σημείο αναφοράς την υποστήριξη του Πιερ Ζυκέν, το 1988, στις προεδρικές εκλογές (υπενθυμίζουμε ότι η LCR όχι μόνον είχε υποστηρίξει τότε αυτό το πρώην στέλεχος του PCF, που είχε μόλις κάνει την ανταρσία του προς το κόμμα, αλλά του είχε προσφέρει και πρακτική βοήθεια για την προεκλογική εκστρατεία του). Σε δυο συνδυασμούς, ο ένας στην Αζέν κι ο άλλος στο Βατρελό, η LCR υποστήριξε τη φράξια «Ετενσέλ» (ο σπινθήρας).

Άλλες ετικέτες χρησιμοποιούν, σ' όλους τους γραμματικούς τύπους, τη λέξη «πολίτης», όπως «Εναλλακτική πολιτών», «Επιτροπή πολιτών», «Αντίσταση πολιτών», «Ενέργεια πολιτών», «Αριστεροί πολίτες» ή «Υπηκοότητα για όλους». Άλλες ονομασίες είναι σπανιότερες, όπως «Ένωση πρώην μποβετιστών» ή «Ελευθερόφρονες εναλλακτικοί». Κι ένας μόνον εκλογικός συνδυασμός με την «Ατάκ».

Φυσικά, οι διάφορες αυτές τοπικές ομάδες είναι πάνω κάτω συγγενικές. Αλλά, αυτός καθαυτός ο εκλεκτικισμός των ονομασιών τους παίρνει, από πολλές απόψεις, θέση πολιτικού προγράμματος ενός ετερογενούς ρεύματος, με ασαφές περίγραμμα, που εφάπτεται σε μεγάλο βαθμό με την LCR. Η LCR δίνει σ' όλες αυτές τις ομάδες την «αντικαπιταλιστική» ετικέτα, χωρίς αυτό να σημαίνει και κάτι το πολύ συγκεκριμένο, ενώ οι ίδιες οι ομάδες δεν την υιοθετούν αναγκαστικά όλες. Πρόκειται για ομάδες περισσότερο ή λιγότερο απογοητευμένες από τα αριστερά κόμματα που η LCR ονομάζει «θεσμικά», χωρίς, ωστόσο, να είναι λιγότερο ρεφορμιστικές, όταν δεν είναι καθαρά αντιδραστικές (όπως, για παράδειγμα, οι ομάδες που είναι κατά της οικονομικής αύξησης). Είναι ένα ποτ-πουρί ομάδων που το όνομα της καθεμιάς κουβαλάει το μήνυμά της, και υπάρχουν μηνύματα για όλα τα γούστα: κάτι λίγο από «ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός», λίγο από οικολογία, από φεμινισμό, από διεθνή αλληλεγγύη, από μικρο-εθνικισμό. Και υπάρχει και λίγος κομμουνισμός, τουλάχιστον στην ονομασία ορισμένων ομάδων... καθώς και στην ονομασίας της LCR.

Η δριμεία φραστική κριτική στη «θεσμική αριστερά», που αποτέλεσε έναν από τους άξονες της προεκλογικής εκστρατείας της LCR, δεν την εμπόδισε, ωστόσο, να συμβρεθεί σε κάμποσα μέρη με τους αντιπροσώπους του ενός ή του άλλου κόμματος που την απαρτίζουν.

Αν ο λογαριασμός για τις διάφορες συμμαχίες της LCR, που κάναμε από την ιστοσελίδα της, είναι σωστός, η LCR συμμετείχε με το PCF σε 26 κοινές εκλογικές λίστες, με τους Πράσινους σε 10 κοινές λίστες, με τους οπαδούς του Σεβενεμάν (πρώην σοσιαλιστής και, τώρα, με θέσεις αντιευρωπαϊκές) του MRC σε 6 κοινές λίστες, με το PRS (ένα ρεύμα του PS με επικεφαλής τον Μελανσόν) σε 3 κοινές λίστες. Από όσο ξέρουμε, όλα αυτά τα ρεύματα συμμετείχαν είτε στην Ένωσης της αριστεράς είτε στην Πληθυντική Αριστερά, και αποτελούν, συνεπώς, μέρος αυτού που η LCR κάνει δήθεν πως απορρίπτει με περιφρόνηση ως «θεσμική αριστερά». Και δεν χρειάζεται να μιλήσουμε για την κοινή λίστα των αριστερών κομμάτων στο Σαιν Κεντέν (νομός της Εν), της οποίας ηγείτο ούτε λίγο ούτε πολύ το PS και όπου συμμετείχαν δίπλα στην LCR, το PT, η LO, το PCF, οι Πράσινοι, το MRC, κι ένα τοπικό σχήμα που ονομάζεται COPO... Και αφού γι' αυτές τις κοινές λίστες γίνανε δηλώσεις μοναδικής πίστης, μπορούμε να υποθέσουμε πως η συμφωνία που τις ένωνε δεν ήτανε καθόλου «τεχνικής φύσεως».

Στον απολογισμό της παρουσίας τους στις δημοτικές εκλογές, οι «Εναλλακτικοί» υποστηρίζουν στην ιστοσελίδα τους ότι «σε σχέση με προηγούμενες εκλογές, η συμμετοχή σε λίστες της αριστεράς μειώθηκε, ενώ είναι πιο πολλές οι συμμαχίες σε λίστες όπου δεν συμμετέχει το PS και ηγείται το PCF, κι ακόμα συχνότερα με την LCR, με ή χωρίς τη συμμετοχή αντιφιλελεύθερων συλλόγων ή εναλλακτικής αριστεράς». Με άλλα λόγια, κάπως λιγότερες συμμαχίες, εκτός με την πρώην Πληθυντική Αριστερά, τουλάχιστον, πάντως, με το PS, και κάπως περισσότερο με την LCR.

Η LCR έχει, συνεπώς, κάθε δικαίωμα να θεωρεί πως η συμμετοχή της σ' αυτές τις δημοτικές εκλογές στέφθηκε με επιτυχία. Κατάφερε να συσπειρώσει γύρω της υποψηφίους με άκρως διαφορετικούς ορίζοντες, από τους εναλλακτικούς έως ένα πλήθος ρευμάτων από τον οικολογικό χώρο, μαζί με τους οπαδούς του «ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός», τους απογοητευμένους του PS, γύρω ή όχι από τον Μελανσόν, καθώς και ένα μέρος από ό,τι έχει απομείνει από τις επιτροπές για «ένα αριστερό όχι» στο δημοψήφισμα του 2005για το ευρωσύνταγμα.

Και, κυρίως, συναντήθηκε μ' ένα εκλογικό σώμα που αναγνώρισε σ' αυτές τις εκλεκτικές λίστες τον εαυτό του, λόγω, ακριβώς, του εκλεκτισμού που το χαρακτήριζε.

Η LCR ΚΑΙ Ο ΔΕΥΤΕΡΟΣ ΓΥΡΟΣ

Η εφημ. «Ρουζ» της 20ής Μαρτίου δηλώνει, στο άρθρο της «Επιστροφή στα εκλογικά μας αποτελέσματα», ότι 80 συνδυασμοί, από κείνους που κατέβασε ή υποστήριξε η LCR, ξεπέρασαν το 5% στον πρώτο γύρο, και μπορούσαν, συνεπώς, να προτείνουν συγχώνευση με έναν άλλο συνδυασμό. Με μόνη εξαίρεση το Αγιάν (Ζιρόντ) όπου, σύμφωνα με το άρθρο της εφημ. «Ρουζ», η LCR αντιμετώπισε άρνηση στην πρότασή της για μια «τεχνική συμφωνία συγχώνευσης».

Ας αντιπαρέλθουμε την έκφραση «τεχνική συμφωνία» που δίνει μια επίφαση δικαιολογίας στη μεταβολή της LCR ανάμεσα στον πρώτο γύρο όπου, θεωρητικά τουλάχιστον, αν όχι πάντα στην πραγματικότητα, δεν υπήρχε περίπτωση να συμμετέχει σε συνδυασμό μαζί με το PS, και τον δεύτερο γύρο, όπου η συμμαχία αυτή γινόταν όχι μόνον θεμιτή, αλλά και περιζήτητη με επιμονή.

Κρίνοντας, όμως, από μια περίπτωση τουλάχιστον, όπως εκείνη του Μοντρέιγ, το PS ή το PCF δεν αρνήθηκαν συστηματικά αυτή τη συμμαχία. Γιατί, πράγματι, στο Μοντρέιγ, απ' όσο γνωρίζουμε, ο πρώην δήμαρχος Μπραρ, με εκλογική συνεργασία με το Κομμουνιστικό Κόμμα, είχε ουσιαστικά αποδεχθεί όλους του όρους της LCR για να κατεβάσουν έναν κοινό συνδυασμό. Με το 6,29% που είχε συγκεντρώσει η LCR στον πρώτο γύρο, θα τα κατάφερνε ίσως να ξεπεράσει την Ντομινίκ Βοϊνέ στον δεύτερο γύρο. Ωστόσο, η συμφωνία αυτή δεν έγινε, κυρίως γιατί οι υποψήφιοι του συνδυασμού της LCR διχάστηκαν, και το μεγαλύτερο μέρος τους προτίμησε να υποστηρίξει το συνδυασμό της Ντομινίκ Βοϊνέ.

Όπως και να 'ναι, όμως, μπροστά στην αδυναμία να συγχωνευθούν με άλλες λίστες, οι λίστες, των οποίων ήταν επικεφαλής ή υποστήριζε η LCR, αποφάσισαν να κατέβουν στον δεύτερο γύρο στις 11 πόλεις όπου είχαν ξεπεράσει το απαιτούμενο 10%. Οι λίστες αυτές πέτυχαν, εξάλλου, και στον δεύτερο γύρο καλά αποτελέσματα, καμιά φορά, μάλιστα, και καλύτερα από τον πρώτο γύρο.

Όσο για τη στάση της LCR στον δεύτερο γύρο σ' όλες τις άλλες πόλεις, δηλαδή στη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων, ήταν να καλέσει τους ψηφοφόρους της, αν όχι να ψηφίσουν για τους αριστερούς συνδυασμούς, τουλάχιστον «να κατανικήσουν τη δεξιά» ακολουθώντας μια πολύ καλά δοκιμασμένη, υποκριτική φόρμουλα. Ούτε, όμως, κι αυτή η οδηγία ακολουθήθηκε ομόφωνα, αν κρίνουμε από την πόλη της Μιλούζ, όπου ο συνδυασμός της διχάστηκε ανάμεσα σ' αυτούς που ήθελαν «να κατανικήσουν τη δεξιά» και σ' εκείνους που ήθελαν να απόσχουν από την ψηφοφορία.

ΕΝ ΕΙΔΕΙ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΟΣ

Οι δημοτικές εκλογές επιβεβαίωσαν, από τη μια πλευρά, την ύπαρξη ενός εκλογικού σώματος λίγο πολύ αριστερού, όχι, όμως, και επαναστατικού, κι από την άλλη, το γεγονός ότι η LCR έχει γίνει, αν όχι ο αναγνωρισμένος εκπρόσωπος του ρεύματος αυτού, τουλάχιστον ο παράγοντας συσπείρωσής του.

Η επιδίωξη ενός τέτοιου στόχου δεν είναι κάτι καινούργιο για την LCR. Αποτελεί, μάλιστα, ανέκαθεν, κατά κάποιο τρόπο, το σήμα κατατεθέν της. Η εκστρατεία για «ένα αριστερό όχι» στο δημοψήφισμα του 2005 για το ευρωσύνταγμα και η νίκη του όχι που επακολούθησε, πραγματοποίησαν ένα πολύ παλιό όνειρο της LCR. Ένα ρεύμα φαινόταν να αναδύεται. Η LCR και ο Μπεζανσενό αγωνίστηκαν για να το εκπροσωπήσουν. Και δεν ήταν οι μόνοι.

Υπενθυμίζουμε τον ανταγωνισμό που αντέταξε, πριν από τις προεδρικές εκλογές, τον Ολιβιέ Μπεζανσενό , τη Μαρί-Ζωρζ Μπυφέ, και τον Ζοζέ Μποβέ (χωρίς να αναφέρουμε την Ντομινίκ Βοϋνέ και μερικούς άλλους που έκαναν μια ακόμα πιο φευγαλέα εμφάνιση) προκειμένου να αναγνωριστεί ένας απ' αυτούς εκπρόσωπος του ρεύματος αυτού και να οριστεί ως ο μοναδικός υποψήφιός του στις προεδρικές εκλογές.

Όπως γνωρίζουμε, οι διαπραγματεύσεις για έναν κοινό υποψήφιο απέτυχαν. Ο Ολιβιέ Μπεζανσενό , η Μαρί-Ζωρζ Μπυφέ και ο Ζοζέ Μποβέ κατέβηκαν ο καθένας χωριστά, και όλοι δοκίμασαν να μιλήσουν στο όνομα αυτού του χώρου. Η Μαρί-Ζωρζ Μπυφέ φαινότανε πάρα πολύ δεμένη με το PCF και γι' αυτό απορρίφθηκε από το χώρο αυτό, ο οποίος, κρίνοντας από τα εκλογικά αποτελέσματα των τριών υποψηφίων, όρισε κάποιο τρόπο ως εκπρόσωπό του τον Ολιβιέ Μπεζανσενό.

Οι δημοτικές εκλογές επιβεβαίωσαν ό,τι είχε συμβεί με τις προεδρικές εκλογές. Έδειξαν ότι ο χώρος έχει αποκτήσει μια σταθερή δύναμη σε τοπικό επίπεδο.

Η LCR επαλήθευσε εκλογικά την πολιτική της, η οποία συνιστάται στην προσπάθεια να συγκεντρώσει διαφορετικά κα αντιφατικά ρεύματα που δεν αναγνωρίζονται ούτε στην πολιτική του PCF ούτε σ' εκείνη του PS, αλλά και που δεν έχουν σημείο αναφοράς τους τον επαναστατικό κομμουνισμό, αν δεν είναι, όπως συμβαίνει με κάποιες από τις συνιστώσες τους, και ανοιχτά αντικομουνιστικά.

Σ' αυτό ακριβώς το πλατύ ρεύμα λογαριάζει η LCR για να δημιουργήσει το καινούργιο αντικαπιταλιστικό της κόμμα. Η επιτυχία της στις δημοτικές εκλογές έχει κάθε λόγο να την ενθαρρύνει να επιμείνει προς την κατεύθυνση αυτή. Αλλά δεν είναι δεδομένο ότι αυτό το ετερόκλητο ρεύμα, το οποίο βρήκε σε εκλογικό επίπεδο έναν δικό του εκπροσώπου ή ένα συσπειρωτή στην LCR, θα είναι γι' αυτό το λόγο διατεθειμένο να οργανωθεί σ' αυτήν, ούτε καν να οργανωθεί πολιτικά. Αυτό θα φανεί τους επόμενους μήνες μέχρι τον Νοέμβριο του 2008, ημερομηνία που έχει ορίσει η LCR για την ίδρυση του νέου κόμματος.

Θέλουμε μόνο να υπενθυμίσουμε ότι, όσο μας αφορά, εμείς δεν μπαίνουμε ούτε και έχουμε μπει ποτέ σε ανταγωνισμό με την LCR προκειμένου να εκπροσωπήσουμε αυτό το χώρο, ο οποίος, ούτε κι ο ίδιος, θα μας αποδεχόταν ποτέ σ' αυτό το ρόλο.

Η θεμελιακή μας επιλογή, πέρα από περιστασιακές συμμαχίες, είναι να αγωνιζόμαστε στο ταξικό επίπεδο, απευθυνόμενοι στους εργαζομένους, και ιδιαίτερα σ' εκείνους που βρίσκονται στην καρδιά της παραγωγής και υφίστανται τη μεγαλύτερη εκμετάλλευση, για να οικοδομήσουμε ένα επαναστατικό κομουνιστικό κόμμα που θα στοχεύει στην ανατροπή της καπιταλιστικής οργάνωσης της οικονομίας, στην απαλλοτρίωση του μεγάλου κεφαλαίου, στον τερματισμό της εκμετάλλευσης και στην οργάνωση μιας οικονομίας βασισμένης στη συλλογική ιδιοκτησία και τον προγραμματισμό.

******

Σύμφωνα με την εφημ. «Ινφορμασιόν Ουβριέρ» («Εργατικές Ειδήσεις», εφημερίδα του PT) οι υποψήφιοι του PT συμμετείχαν σε 193 εκλογικούς συνδυασμούς, είτε συνδυασμούς «που υποβλήθηκαν ή υποστηρίχτηκαν από επιτροπές για ένα ανεξάρτητο εργατικό κόμμα» είτε συνδυασμούς μαζί με άλλα κόμματα της αριστεράς.

Φαίνεται ότι ένα μέρος από αυτούς τους συνδυασμούς υποβληθήκαν σε δήμους κάτω του 3.500 κατοίκων. Η εφημ. «Ινφορμασιόν Ουβριέρ» μας πληροφορεί ότι, μετά τον δεύτερο γύρο, «εκλέχτηκαν 65 υποψήφιοι, από τους οποίους οι 15 δήμαρχοι».