Ο καπιταλιστικός κόσμος εμφανίζεται σαν ένα πραγματικό τρελοκομείο. Και η παραμικρή φήμη, έως κι ένας ιός στο πληροφορικό σύστημα του χρηματιστήριου της Νέας Υόρκης, προκαλεί τον τρελό χορό των χρηματιστηριακών αγορών. Δισεκατομμύρια εξαφανίζονται και ξαναβρίσκονται μέσα σε μιαν ασυνάρτητη αναταραχή· κράτη απειλούνται, μετά τις τράπεζες και τις επιχειρήσεις, με χρεοκοπία· πολιτικοί ηγέτες παθαίνουν πανικό.
Μέσα σε λίγες ημέρες, η «ελληνική κρίση» έγινε «κρίση του ευρώ». Πράγματι, αυτή καθαυτή η ονοματολογία είναι ψευδής και χρησιμοποιείται για να παραπλανήσει την κοινή γνώμη. Η Ελλάδα και, ακόμη περισσότερο, οι Έλληνες που υφίστανται την εκμετάλλευση, δεν έχουν καμία ευθύνη για την τωρινή κρίση, κι όμως οι κυβερνώντες τους επιβάλλουν δρακόντεια μέτρα λιτότητας.
Η Ελλάδα και, στη συνέχεια, η Πορτογαλία και η Ισπανία υφίστανται το φαινόμενο της κερδοσκοπίας, δηλαδή αυτά τα ακανόνιστα κύματα τοποθέτησης κεφαλαίων τα οποία, στην αναζήτηση του υψηλότερου δυνατού κέρδους στον ελάχιστο δυνατό χρόνο, κινούνται από τη μια χώρα στην άλλη, σπέρνοντας τον πανικό και πλήττοντας ακόμη περισσότερο τις ήδη χρεοκοπημένες οικονομίες.
Οι πολιτικοί ηγέτες καθώς και οι σχολιαστές μιλούν για τη "χρηματιστηριακή αγορά" σαν να είναι μια δίκαιη και αυστηρή θεότητα που τιμωρεί τα Κράτη τα οποία δεν διαχειρίζονται σωστά τον προϋπολογισμό τους. Αλλά στην πραγματικότητα, πίσω από αυτή τη θεότητα, απέναντι στην οποία οι αρχηγοί των κρατών ομολογούν την ανικανότητά τους, κρύβεται ένας περιορισμένος αριθμός μεγάλων τραπεζών που διαχειρίζονται τα κεφάλαια των καπιταλιστικών ομίλων σε αναζήτηση κερδοφόρων τοποθετήσεων.
Αυτές οι ίδιες μεγάλες τράπεζες διασώθηκαν, προ δύο ετών, από τον πρώτο μεγάλο σεισμό των χρηματιστηριακών κερδοσκοπιών που, τον Σεπτέμβριο του 2008, κινδύνευσε να παγώσει ολόκληρο το τραπεζικό σύστημα. Τότε, τα Κράτη αποδέσμευσαν εκατοντάδες δισεκατομμύρια δολάρια και ευρώ για να συνδράμουν τους τραπεζίτες. Αλλά δεν απαίτησαν ούτε το παραμικρό αντάλλαγμα, δεν επέβαλαν ούτε τον παραμικρό όρο ούτε και καμία εγγύηση μελλοντικής ασφάλειας.
Μόλις ξεπέρασαν τον κίνδυνο χάρη στην κρατική βοήθεια, οι τραπεζίτες ξανάρχισαν να κερδοσκοπούν, αλλά αυτή τη φορά ενάντια στα ίδια τα Κράτη. Εξού και η νέα κρίση που διαδίδεται παντού στην Ευρώπη και απειλεί μέχρι και την ύπαρξη του ευρώ, το κοινό νόμισμα των δέκα έξι χωρών της Ευρώπης. Τι σκαρφίστηκαν οι ηγέτες για να σταματήσουν το νέο κύμα των κερδοσκοπιών; Ξανάρχισαν τα ίδια που τόσο αξιοθρήνητα είχαν αποτύχει το 2008!
"Ένα πολύ ισχυρό μήνυμα για να καθησυχάσουν οι χρηματιστηριακές αγορές", δήλωνε τη Δευτέρα το πρωί μία εφημερίδα, σχολιάζοντας το πλάνο των 750 δισεκατομμυρίων ευρώ που διατίθενται για να πειστούν οι κερδοσκόποι ότι, ακόμα κι αν ένα Κράτος βρεθεί σε αδυναμία πληρωμών, θα πληρώσουν οι άλλοι και οι τράπεζες δεν θα χάσουν τίποτα.
Οι αρχηγοί τον ευρωπαϊκών κρατών που φέρουν τη δόξα γι' αυτή την απόφαση δεν είναι βέβαιοι ούτε καν οι ίδιοι ότι αυτό θα σταματήσει την κερδοσκοπία. Αλλά οι τραπεζίτες είναι ευτυχείς και, μαζί τους, ολόκληρη η εργοδοσία, της οποίας η εκπρόσωπος, Parisot, συνεχάρη θερμά τις κυβερνήσεις, και οι μετοχές ξανανέβηκαν αμέσως στο Χρηματιστήριο, ιδίως μάλιστα οι μετοχές των μεγάλων τραπεζών... τουλάχιστον προς το παρόν. Όλο αυτό, όμως, το χρήμα που διατίθεται υπέρ των χρηματοπιστωτικών ομίλων, πρέπει κάπου να βρεθεί. Και όλα τα Κράτη, το ένα μετά το άλλο, με διατυπώσεις σκληρές ή υποκριτικές, αναγγέλλουν προγράμματα λιτότητας. Οι κυβερνήσεις θα χρειαστεί να μειώσουν τις δαπάνες σε όλον τον δημόσιο τομέα· θα μειωθεί παντού ο αριθμός των δημόσιων υπαλλήλων, θα μειωθούν οι μισθοί· θα μειωθούν παντού οι συντάξεις και οι κοινωνικές παροχές. Στην πραγματικότητα, όλες οι κυβερνήσεις ετοιμάζονται να αποσπάσουν από τις τάξεις που υφίστανται την εκμετάλλευση τα ποσά που προσφέρουν στην καπιταλιστική τάξη.
Όσο βαθαίνει η κρίση, τόσο η σημερινή καπιταλιστική οικονομία αποκαλύπτει την ασχήμια της. Εκείνοι που μονοπωλούν τα κεφάλαια τα επενδύουν όλο και λιγότερο στους παραγωγικούς τομείς. Πιέζουν τα Κράτη να απομυζήσουν τις λαϊκές τάξεις για να συμπληρώσουν τα κέρδη που προέρχονται από την άμεση εκμετάλλευση. Είναι μια οικονομία που όλο και περισσότερο βασίζεται σ' έναν καθαρό παρασιτισμό. Όχι μόνο κοστίζει ακριβά στις κοινωνικές τάξεις που εργάζονται και δημιουργούν τον πλούτο, αλλά είναι εντελώς αναρχική και ασυνάρτητη, απειλώντας να παρασύρει ολόκληρη την ανθρωπότητα στην κατάρρευση.
Οι εργαζόμενοι πρέπει να αμυνθούν ενάντια σ 'αυτόν τον τρελό μηχανισμό. Αλλά, πέρα από αυτή τη νόμιμη άμυνα, τίθεται η ανάγκη ανατροπής αυτής της άδικης και τρελής οικονομικής τάξης και απαλλοτρίωσης της καπιταλιστικής τάξης που οδηγεί την κοινωνία στην καταστροφή.
Arlette Laguiller
Lutte Ouvrière, Δευτέρα, 10η Μαΐου2010