Είναι ανώφελο να κάνουμε προβλέψεις σχετικά με την αλλαγή της οικονομικής κατάστασης ή με την αρχή της ανάκαμψης στην πραγματικότητα. Τέτοιοι ισχυρισμοί προς την κατεύθυνση αύξησαν τις τελευταίες εβδομάδες στις δηλώσεις των πολιτικών στην εξουσία. Όχι μόνο οι άνθρωποι αυτοί έχουν περιορισμένο έλεγχο στην λειτουργία της οικονομίας, αλλά και οι ομιλίες τους κρύβουν πολλούς άλλους λόγους εκτός από το να περιγράφουν την πραγματικότητα. Και αυτό που ισχύει για όλες τις κυβερνήσεις ισχύει ακόμη περισσότερο για μια σοσιαλιστική κυβέρνηση. Το μόνο επιχείρημα που την κάνει αξιόπιστη για την αστική τάξη, την οποία υπηρετεί τόσο πιστά όσο και η δεξιάμ είναι η μεγαλύτερη ικανότητά της από την δεξιά να επιβάλει αντεργατικά μέτρα, με τη συνυπευθυνότητα των συνδικαλιστών ηγετών.

Τα στοιχεία που παρατίθενται για να απεικονιστεί η πραγματικότητα της ανάκαμψης, δηλαδή η ανάκαμψη της οικονομίας στις Ηνωμένες Πολιτείες, ιδιαίτερα στην αγορά των ακινήτων, το τέλος της επιβράδυνσης της ανάπτυξης στην Κίνα, κλπ...ζυγίζονται πολύ λίγο απέναντι στην αδυσώπητη άνοδο της ανεργίας, στην στασιμότητα της βιομηχανικής παραγωγής, στην μείωση του διεθνούς εμπορίου. Οι σχολιαστές αν και έχουν τον πιο αχαλίνωτο ενθουσιασμό υποχρεώνονται να παραδεχτούν ότι οι αριθμοί που προωθούνται για την υποστήριξη του σεναρίου τους σχετικά με την αρχή ανάκαμψης είναι αναξιόπιστοι και τυχαίοι. Και, περισσότερο απ'όλα, επιβαρύνουν όλο και περισσότερο την οικονομία ο χρηματοπιστωτικός τομέας, και οι κερδοσκοπικές κινήσεις που απειλούν πάλι την παγκόσμια οικονομία με κατάρρευση εξαιτίας αστάθειας τους.

Η χρηματιστηριακή απειλή

Κατά τη διάρκεια των 20 τελευταίων χρόνων, η καπιταλιστική οικονομία γνώρισε μια σειρά χρηματοπιστωτικές αναταραχές λίγο-πολύ γενικές ή λίγο-πολύ σοβαρές ή τοπικές. Η πιο πρόσφατη που προκλήθηκε από την υπόθεση των subprimes, στα 2007-2008, σχεδόν κατέληξε σε ένα γενικευμένο τραπεζικό κραχ, το οποίo θα είχε ανυπολόγιστες συνέπειες για την οικονομία. Αλλά δεν έγινε αυτή η κατάρρευση. Αντί μαζικών κρατικών παρεμβάσεων και νομισματικών πολιτικών, η παγκόσμια οικονομία απέφυγε μια κατάρρευση στο είδος του 1929 με τα επακόλουθά της.

Τα μέσα που χρησιμοποιήθηκαν για να σταματήσει αυτή η καταστροφή ενίσχυσαν περισσότερο την χρηματιστικοποίηση της οικονομίας, με αποτέλεσμα την επιβάρυνση των απειλών για το μέλλον. Επιδείνωσαν τον παρασιτισμό του μεγάλου κεφαλαίου και ιδιαίτερα την κατάσταση της εργατικής τάξης.

Η κρίση οδήγησε σε αυξημένη συγκέντρωση του κεφαλαίου, ενισχύοντας ακόμα τη χειράγωγηση των ισχυροτάτων στην υπόλοιπη οικονομία. Έχει εξαλείψει καμπόσες εύθραστες επιχειρήσεις. Όμως, το ποσοστό κέρδους είναι γενικά υψηλό, καθώς και τα μερίσματα που διανέμονται. Προς το παρόν, η μεγαλοαστική τάξη δεν έχει πολλούς λόγους να παραπονεθεί για την κρίση. Με την προϋπόθεση ότι η μεγαλοαστική τάξη ανησυχεί για τα ταξικά της συμφέροντα, και όχι μόνο ο καθένας για το δικό του χρηματοκιβώτιο, η μεγάλοαστική τάξη μπορεί να παραμείνει σχετικά αισιόδοξη και να περιμένει τις καλύτερες ημέρες της ανάκαμψης.

Η οικονομική εφημερίδα Les Echos τις 13 και 14 Σεπτεμβρίου 2013 ανακοινώνει, άλλωστε, θριαμβευτικά στο πρωτοσέλιδο. "Χρηματιστήριο: πέντε χρόνια για να σβηστεί η κρίση του αιώνα" ( για να κάνει εντύπωση ο συντάκτης περιφρόνει το γεγονός ότι ο παρών αιώνας είναι μόλις δεκατριών ετών). Ωστόσο, η διαπίστωση της εφημερίδας παραμένει: «Το CAC 40 επανέρχεται στο επίπεδό του τον Σεπτέμβριο του 2008, όταν η Lehman φαλίρισε» και «σε λίγο περισσότερο από ένα χρόνο, αυξήθηκε κατά 40% και εγκαταστάθηκε πάνω από 4000 πόντους.»

Αυτή η σημαντική ανάκαμψη στην αξία των μετοχών, προφανώς, δίνει μόνο μια πολύ πρόχειρη εικόνα της οικονομικής κατάστασης στην πραγματικότητα. Και με τη μεγάλη ποσότητα των μετρητών που χύνουν συνεχώς στην οικονομία τα κράτη, η κερδοσκοπία στρεβλκερδοσκόποις ακώνει αυτή την εικόνα όλο και περισσότερο.

Αυτή η αύξηση στο Χρηματιστήριο εκφράζει βέβαια την προσδοκία της οικονομικής ανάκαμψης από το μεγάλο κεφάλαιο. Αλλά έτσι κι αλλιώς παραμένει ένα κερδοσκοπικό στοίχημα. Πράγματι, ένα από τα σημαντικότερα προβλήματα της οικονομίας με την προϊούσα χρηματιστικοποίηση είναι ότι τα κέρδη του χρηματοπιστωτικού τομέα προέρχονται, τελικά, από την εκμετάλλευση στον παραγωγικό τομέα και ότι, όπως λένε οι κερδοσκόποι, "το δέντρο δεν μπορεί να φτάσει στον ουρανό". Ένα πολύ μεγάλο χάσμα ανάμεσα στην παραγωγική οικονομία και στις προσδοκίες της αγοράς δεν μπορεί να διατηρηθεί, και πάντα τελικά η παραγωγική οικονομία επανεμφανίζεται μπροστά στους καπιταλιστές.

Η ανήσυχη αισιοδοξία της αστικής ταξής για τα κέρδη της

Είναι γεγονός, ωστόσο, ότι η θριαμβολογία για το μέλλον απεικονίζει αυτή την παρούσα αισιοδοξία της αστικής τάξης και την ελπίδα της ότι τα κέρδη των επιχειρήσεων που η αυξημένη εκμετάλλευση της επργατικής τάξης επέτρεψε να διατηρήσει κατά τη διάρκεια της κρίσης, θα συνεχίσουν να ευδοκιμούν. Και όσο τα παρόντα κέρδη δίνουν ελπίδα για μεγαλύτερα κέρδη αύριο, ποιος νοιάζεται για το μακροπρόθεσμα μέλλον, ακόμα και αν η οικονομική εφημερίδα Les Echos, και στην έκδοσή της στις 13 και 14 Σεπτεμβρίου, δηλώνει στις εσωτερικές σελίδες ότι «ο χρηματοπιστωτικός τομέας γνώρισε πάλι μεγάλα κέρδη. Αλλά μια υγιή και γερή οικονομική ανάπτυξη δεν υπάρχει ακόμα.»΄Η ακόμα. : «Ο χρηματοπιστωτικός τομέας συνεχίζει να αποτελεί ένας παράγοντας αστάθειας στην παγκόσμια οικονομία.»

Ο Jean-Claude Trichet, ο πρώην πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ), ο οποίος υπερηφανεύεται για το ρόλο των ηγετών των κεντρικών τραπεζών, συμπεριλαμβανομένου αυτού του ιδίου, στην διάσωση της οικονομίας, με εκατοντάδες δισεκατομμύρια το 2008 και ύστερα, προσθέτει ωστόσο: «Είμαστε ακόμα σε μια επικίνδυνη κατάσταση. » Κάνοντας έκκληση στα κράτη και στις τράπεζες για να βάλουν τα πράγματά τους σε τάξη, ο ίδιος συμπληρώνει :« Αλλιώς, η μόνη χρησιμότητα της παρούσας περιόδου θα είναι να προετοιμαστεί η επόμενη κρίση.»

Από τότε που διασώθηκε από τα κράτη το 2008, το τραπεζικό σύστημα παραμένει υπό έγχυση. Ογδόντα πέντε δισεκατομμύρια δολάρια χρησιμοποιούνται κάθε μήνα μόνο από την κεντρική τράπεζα των ΗΠΑ για να αγοράσει έντοκα γραμμάτια του δημόσιου και ενυπόθηκα δάνεια, δηλαδή να εκτυπώσει νόμισμα. Αλλά η έγχυση αυτή δεν χρησιμεύει ούτε για την ανακούφιση της άρρωστης οικονομίας. Τροφοδοτεί, ούτως ειπείν, άμεσα την κερδοσκοπία. Για παράδειγμα, η κερδοσκοπία στις τιμές συναλλάγματος μόνη της αυξήθηκε κατά 35% φέτος.

Ωστόσο, οι Αμερικανοί ηγετες φοβούνται προ πάντων μην προκαλέσει η διακοπή της έγχυσης, αν άρχιζε η ανάκαμψη, θα προκαλούσε το χρηματοπιστωτικό κραχ που προσπάθησαν με τόσο κόπο να αποφύγουν το 2008.

Η πιο συνειδητοί εκπρόσωποι της μπουρζουαζίας, στο είδος του Trichet, προσεκτικά αποφεύγουν την αυτάρεσκη αισιοδοξία. Αλλά η προειδοποίησή τους είναι και ένας τρόπος που υποδηλώνει ότι, για τις εργαζόμενες τάξεις, δεν θα σταματήσουν οι θυσίες.

"Όσο δεν θα καταργηθεί ο καπιταλισμός από μια προλεταριακή επανάσταση, θα συνεχίζουν οι ίδιες περιόδοι ανόδου και πτώσης, και οι ίδιοι κύκλοι. (Η εναλλαγή) κρίσεων και βελτιώσεων (είναι χαρακτηριστικό) του καπιταλισμού από την ημέρα της γέννησής του. Θα του κρατήσει συντροφιά ως τον τάφο του, " έγραψε ο Τρότσκι, σχολιάζοντας την κρίση του 1920-1921.

Με άλλα λόγια, οι μαρξιστές, που εξετάζουν τους κυκλικούς παλμούς της καπιταλιστικής οικονομίας, δεν καταλήγουν καθόλου στο συμπέρασμα ότι η κρίση οδηγεί στην κατάρρευση του καπιταλισμού και ότι η προοπτική μιας κοινωνικής επανάστασης μπορεί να προκύψει από την κατάρρευση αυτή.

Η κυριαρχία της αστικής τάξης στην σημερινή κοινωνία θα καταρρεύσει μόνο υπό την συνειδητή δράση της επαναστατικής τάξης που είναι ο φορέας του μέλλοντος, δηλαδή του προλεταριάτου.

Σε ό,τι αφορά την ανάκαμψη ή την μη ανάκαμψη, λοιπόν, οι μαρξιστές δεν έχουν περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον το χάρισμα της πρόβλεψης για την εξέλιξη της οικονομίας. Αλλά είναι οι ίδιοι οι εκπρόσωποι της αστικής τάξης που αποκαλύπτουν ότι η οικονομία είναι εύθραυστη, ότι οι απειλές προκύπτουν από την χρηματιστικοποίηση, και, που τελικά δίνουν όλα τα επιχειρήματα για να αμφισβητηθεί η λιγότερη ανάκαμψη, που αρχίζει να διαφαίνεται μόνο στην επαγγελματική αισιοδοξία των πολιτικών ηγετών.

Μια υποθετική ανάκαμψη δεν θα σταματούσε την επίθεση της αστικής τάξης κατά των εκμεταλλευομένων

Εκτός από την περιττή συζήτηση σχετικά με την πραγματικότητα της προσεχούς ανάκαμψης, είναι σημαντικό να καταλάβουμε ότι αν συνεχιστεί η κρίση και κατά μείζονα λόγο αν οδηγήσει μια νέα οικονομική κρίση σε απότομη πτώση της παραγωγής, θα είναι καταστροφικές οι συνέπειες για την εργατική τάξη και για όλη την κοινωνία.

Αλλά είναι εξίσου σημαντικό να έχουμε κατά νου ότι, αν και άρχιζε η ανάκαμψη, αυτό δεν θα σήμαινε απολύτως το τέλος της επίθεσης της αστικής τάξης κατά της εργατικής τάξης.

Το μεγάλο κεφάλαιο επωφελήθηκε από την κρίση για να αυξήσει τον συσχετισμό δυνάμεων με την εργατική τάξη προς όφελός του.

Στο υλικό επίπεδο, είναι προφανές. Η κατάσταση των εργατών συνεχίζει να επιδεινώνεται όσο διαρκεί η κρίση. Η πιο καταστροφική εκδήλωση της επιδείνωσης αυτής είναι σίγουρα η ανεργία που απορρίπτει ένα αυξανόμενο μέρος της εργατικής τάξης από την παραγωγική δραστηριότητα, και έτσι της στερεί έναν κανονικό μισθό. Η γενίκευση της προσωρινότητας, η υποβάθμιση των κοινωνικών προστασιών, προστίθενται στην ανεργία για να ωθήσουν το σύνολο της εργατικής τάξης στον δρόμο της εξαθλίωσης .

Το ποσοστό του εξαθλιωμένου προλεταριάτου επιβαρύνει στο φυσικό, τρόπος του λέγειν, της ολόκληρης εργατικής τάξης. Τα ίδια τα γνωρίσματα της κρίσης, η οποία πήρε τη μορφή μιας μακριάς και διαρκούς υποβάθμισης, οδήγησε έναν μεγάλο αριθμό εργαζομένων να μετατραπούν σε μακροχρόνια ανέργους , χωρίς ελπίδα να ξαναβρούν δουλειά.

Η αλλαγή στον συσχετισμό δυνάμεων ανάμεσα στην αστική τάξη και στο προλεταριάτο εκδηλώνεται στο γεγονός ότι σε αυτά τα χρόνια της κρίσης, η αστική τάξη αύξησε σημαντικά το μερίδιό της στο εθνικό εισόδημα εις βάρος της εργατικής τάξης. Αντανακλά εκδηλώνεται εξίσου και ακόμα περισσότερο στο ηθικό και στην συνείδηση. Ενάντια στην θριαμβευτική αστική τάξη, ακόμα κι αν η οικονομία της είναι σε κρίση, η εργατική τάξη έχει ηθικό πεσμένο και δεν πιστεύει στο μέλλον.

Η κατάσταση αυτή είναι ένα ουσιαστικό στοιχείο του συσχετισμού δυνάμεων. Ενάντια στην κυριαρχία του κεφαλαίου στην πιο παρασιτική και αηδιαστική μορφή του όπου βασιλεύει το χρήμα, η εργατική τάξη αισθάνεται αφοπλισμένη.

Το μεγάλο κεφάλαιο έχει καταφέρει να κάνει την κρίση της οικονομίας ένα αποτελεσματικό όπλο στο πολέμο κατά της εργατικής τάξης. Παίρνει πίσω όσο έπρεπε να παραδώσει μετά τους αγώνες της εργατικής τάξης στο παρελθόν, ή ως προληπτικό μέτρο για να μην συμβούν άλλοι αγώνες στο προσεχές μέλλον.

Ακόμη και αν συμβεί μια οικονομική ανάκαμψη, η αστική τάξη δεν έχει κανένα λόγο να κάνει πίσω σε ό,τι μπόρεσε να επιβάλει εις βάρος του προλεταριάτου, χάρη στον συσχετισμό δυνάμεων που κατέφερε να δημιουργήσει. Δεν έχει πολιτικό ενδιαφέρον να το κάνει . Έχει μια έντονη αίσθηση του συσχετισμού δυνάμεων με την εργατική τάξη, επειδή η μονιμότητα της εκμετάλλευσης και το ύψος των κερδών της εξαρτώνται απ'αυτό. Και το πράγμα είναι ιδιαίτερα εντυπωσιακό σε αυτή την περίοδο κρίσης . Βέβαια η χρηματιστικοποίηση της οικονομίας ανασχηματίζει τις διάφορες μορφές αποδοτικότητας του μεγάλου κεφαλαίου, πρωτίστως ανάμεσα στις χρηματοοικονομικές τοποθετήσεις που είναι πιο κερδοφορές και πιο γρήγορα από τις παραγωγικές επενδύσεις, η καπιταλιστική τάξη τα κατάφερε καλά με την κρίση μέχρι σήμερα, και κατέφερε να αυξήσει τη συνολική υπεραξία που προέρχεται από την εργατική τάξη. Με άλλα λόγια , χάρη στην αύξηση της εκμετάλλευσης της τελευταίας. Και η αύξηση αυτή της εκμετάλλευσης συνδέεται με τον συσχετισμό δυνάμεων.

Η ταξική συνείδηση και ο συσχετισμός δυνάμεων

Ο συνολικός συσχετισμός δυνάμεων ανάμεσα στην αστική τάξη και το προλεταριάτο είναι όμως αδιαχώριστος από υποκειμενικά στοιχεία, όπως τον βαθμό συνείδησης του προλεταριάτου και την αντίστοιχη κατάσταση του οργανωμένου εργατικού κινήματος. Και εκεί οι ζημιές της τωρινής κρίσης της καπιταλιστικής οικονομίας και όλες οι συνέπειές της είναι οι πιο σοβαρές.

Επί του θέματος, η μείωση της ταξικής συνείδησης του προλεταριάτου είναι μια εξέλιξη που δεν άρχισε χθες. Η παρούσα κρίση κυρίως ενέτεινε πάρα πολύ μια οπισθοδρόμηση μακριάς διάρκειας ! Εδώ και δεκαετίες, ο σοσιαλδημοκρατικός ρεφορμισμός, που μεταδόθηκε και επιδεινώθηκε από τον σταλινισμό, παραμόρφωσε και μετασχημάτισε τις επαναστατικές ιδέες του προλεταριάτου, γλυκαίνοντας και κάνοντας να ξεχαστούν, σταδιακά ή ξαφνικά, η ίδια η ιδέα της προλεταριακής ταξικής πάλης και οι ιστορικές προοπτικές της.

Στην παρούσα κρίση, η αστική τάξη ούτε αισθάνεται την ανάγκη να συγκαλύψει τις φροντίδες της πίσω από τις καθησυχαστικές και ψευδείς ομιλίες των ηγετών που, απ'ό,τι λένε, παριστάνουν τον σοσιαλισμό ή τον κομμουνισμό, μόνο στα λόγια. Επιβάλλει, αυτή τη φορά ανοιχτά, τις αξίες της, και τις παρουσιάζει ως αυτές ολόκληρης της κοινωνίας. Η έκφραση «εργατική τάξη» εξαφανίζεται από το λεξιλόγιο και αντικαθιστάται από «μεσαία τάξη».

Ένα από τα απτά σημάδια της εξέλιξης αυτής είναι προφανώς, στη Γαλλία, η άνοδος του Εθνικού Μετώπου. Είναι, προς το παρόν, κυρίως εκλογική. Βέβαια η αύξηση αυτή στα μικροαστικά στρώματα αποτελεί μια σοβαρή απειλή για την εργατική τάξη και για την κοινωνία, και διευκολύνει την κινητοποίηση των μικροαστών σε μια αντιδραστική και αντεργατική βάση, προς το παρόν όμως η απειλή αυτή είναι μόνο πιθανή και εξαρτάται από την εξέλιξη της συνολικής κατάστασης και της κρίσης. Το πιο ανησυχητικό γνώρισμά της είναι ότι το Εθνικό Μέτωπο προσελκύει το πιο αποθαρρυμένο και αποπροσανατολισμένο μέρος της εργατικής τάξης.

Αντίθετα απ' ό,τι πιστεύουν οι ανόητοι και οι αριστεριστές, στην κυριολεκτική έννοια του όρου, η εκλογική επιρροή του Εθνικού Μετώπου ανάμεσα στους εργαζομένους δεν καταπολεμείται με συνθήματα όπως «Δεν θα περάσει ο φασισμός ", ούτε με την ανταλλαγή μερικών γροθιών με τους ακροδεξιούς μαχητές. Το θεμελιακό πρόβλημα είναι η ανάγκη για την εργατική τάξη να αναβιώσει τις ταξικές προοπτικές της και τις αξίες του εργατικού κινήματος.

Η άνοδος της θρησκευτικότητας, και της επιρροής των ισλαμιστών πολιτικών οργανώσεων, το κλείσιμο σε κοινότητες , εκφράζουν, πέρα από τις μεγάλες διαφορές τους, την ίδια αντιδραστική εξέλιξη με την επιρροή του Εθνικού Μετώπου.

Διότι δεν πρέπει να ξεχάσουμε ότι ένα σημαντικό μέρος της εργατικής τάξης στη Γαλλία, ιδιαίτερα στον πιο εκμεταλλευόμενο πυρήνα της βιομηχανίας και της οικοδομής , αποτελείται από εργαζομένους από τη Βόρεια Αφρική και από την Αφρική γενικότερα.

Η ευθύνη των πρώην εργατικών κομμάτων και των συνδικαλιστικών γραφειοκρατιών

Εδώ βρίσκεται η μεγάλη ιστορική ευθύνη των ρεφορμιστικών ρευμάτων του εργατικού κινήματος, που έγιναν εδώ και πολύ καιρό αριστερά κόμματα της αστικής τάξης. Ξεπούλησαν και παραποίησαν τις αξίες του εργατικού κινήματος, και έτσι τις υποτίμησαν. Έπαψαν να καταπολεμούν την τάξη της αστικής τάξης και, πράγμα που είναι χειρότερο, υπηρέτησαν ανοιχτά στο κυβερνητικό επίπεδο, ανέλαβαν, και όσον αφορά το Σοσιαλιστικό Κόμμα, αναλαμβάνουν τώρα την ευθύνη για όλες τις ατέλειές της. Και τις αναλαμβάνουν ιδιαίτατα και πολύ άμεσα στον κόσμο της εργασίας.

Η διείσδυση της επιρροής του Εθνικού Μετώπου, καθώς και, άπο άλλη άποψη, των αντιδραστικών ισλαμικών ρευμάτων, βασίζεται στην αποδυνάμωση της συνείδησης να ανήκει κανείς σε μία και μοναδική τάξη πέρα από την καταγωγή του, την συντεχνία ή την εθνικότητά του. «Ο καθένας για τον εαυτό του» πήραν κατά ένα μεγάλο μέρος τη θέση της έννοιας του συλλογικού συμφέροντος, η ατομική αντιμετώπιση τη θέση της ταξικής δρασης και αλληλεγγύης. Το λούμπεν προλεταριάτο και η διαβρωτική επιρροή του είναι τόσο παλιά όσο και το ίδιο το προλεταριάτο, και το συνειδητό εργατικό κίνημα έπρεπε πάντα να τα μάχεται. Αλλά ακριβώς, η λατρεία για το εύκολο χρήμα και ο νόμος της καπιταλιστικής ζούγκλας εισχωρούν τόσο πιο εύκολα στις λαϊκές γειτονιές σήμερα που δεν υπάρχει, απέναντι, ένα συνειδητό εργατικό κίνημα, που είναι γερό και περήφανο για τις αξίες του και για τις μάχες του, που είναι σε θέση να τις διαδώσει, ιδιαίτερα στη νεολαία.

Η συνείδηση αυτή, εάν και έχει τις αντικειμενικές ρίζες της στην ομοιότητα των συμφερόντων των προλεταρίων που έχουν ως κοινό να είναι εκμεταλλευόμενοι, ήταν όμως το αποτέλεσμα των δραστηριοτήτων επί δεκαετίες του συνειδητού εργατικού κινήματος. Πρώτα παραποιήθηκε και έπειτα εγκαταλείφθηκε η συνειδητή και εθελούσια δραστηριότητα αυτή.

Οι ηγεσίες των μεγάλων κομμάτων, που είχαν ιστορικούς δεσμούς με την εργατική τάξη, όπως και οι συνδικαλιστικές ηγεσίες, πήραν για λογαριασμό τους, τις ιδέες, τις δικαιολογίες, μέχρι και τις λέξεις της αστικής τάξης : ανταγωνιστικότητα, ανάγκη να εξοφληθεί το χρέος, εθνικό συμφέρον... Αυτά τα κόμματα και τα συνδικάτα δεν αισθάνονται πια την ανάγκη να χρησιμοποιήσουν την γλώσσα που κληρονόμησαν από το παρελθόν και από την ταξική πάλη για να εξαπατήσουν τους εργάτες, για να αποκρύψουν το γεγονός ότι εξυπηρετούν τα συμφέροντα της μπουρζουαζίας.

Αν αναφέρουμε μόνο ένα παράδειγμα, στην αυγή του πολιτικού εργατικού κινήματος, ο Μαρξ προειδοποιούσε τους εργάτες της εποχής του να μην αφήσουν τον ανταγωνισμό - μια ιδέα της αστικής τάξης - να μπει στις τάξεις τους.

Σήμερα, χωρίς καμία ντροπή τα πρώην εργατικά κόμματα και οι συνδικαλιστικοί ηγέτες υιοθέτησαν τη λέξη και την ιδέα της ανταγωνιστικότητας ως εννοούμενες .

Στο Μεταβατικό Πρόγραμμα, ο Τρότσκι δήλωσε: «Η σημερινή κρίση του ανθρώπινου πολιτισμού είναι η κρίση της ηγεσίας του προλεταριάτου", για να καθορίσει την υποχρέωση των κομμουνιστών επαναστατών της εποχής του να "απελευθερωθεί το προλεταριάτο από την παλιά ηγεσία της οποίας ο συντηρητισμός έρχεται πλήρης αντίθεση με την καταστροφική κατάσταση της καπιταλιστικής παρακμής και αποτελεί το κύριο εμπόδιο στην ιστορική πρόοδο. "

Το πρόγραμμα αυτό γράφτηκε το 1938, σε μια εποχή όπου η κρίση του 1929 και οι συνέπειές της δημιούργησαν μεγάλους κοινωνικούς σπασμούς, όπου τέθηκε αντικειμενικά το ζήτημα ποιος από την μπουρζουαζία ή το προλεταριάτο θα οδηγούσε την κοινωνία. Εκείνη την εποχή, η εργατική τάξη ήταν παρούσα στην πολιτική σκηνή με έναν μεγάλο αριθμό εκπαιδευμένων και οργανωμένων μαχητών. Η ανικανότητα των ηγεσιών να οδηγήσουν το προλεταριάτο ως το τέλος του αγώνα του, τον οδήγησε σε αδιέξοδο, όπως στην Γαλλία και περισσότερο στην Ισπανία με την πολιτική των Λαϊκών Μετώπων, με αποτέλεσμα το δεύτερο ιμπεριαλιστικό παγκόσμιο πόλεμο.

Οι παραινέσεις του Τρότσκι στο Μεταβατικό Πρόγραμμα, δεν ήταν μόνο η διαπίστωση της προδοσίας των σταλινικών και σοσιαλδημοκρατικών ηγεσιών, αλλά και ένας τρόπος για να προβάλει την πεποίθησή του ότι η εργατική τάξη μπορεί να ανορθωθεί.

Στην παρούσα κρίση, η κρίση των ηγεσιών δεν περιορίζεται στους ηγέτες και στους μηχανισμούς των κομμάτων, αλλά έχει επίσης ως αποτέλεσμα την αποδυνάμωση των μαχητικών κύκλων που υπήρχαν στην εργατική τάξη.

Αλλά η ιστορία του εργατικού κινήματος είδε πολλές περιόδους λίγο πολύ μεγάλες, όπου, ειδικά μετά από μια ήττα, η εργατική τάξη ήταν σε θέση να σηκώσει κεφάλι συλλογικά. Ένα χαρακτηριστικό όταν αναθάρρευε έτσι το προλεταριάτο πάντα ήταν η ικανότητά του να δημιουργήσει μέσα του νέες γενιές αγωνιστών.

Μιλώντας για τον αποστρατευτικό και εγκληματικό ρόλο του σταλινισμού στη Γερμανία στα χρόνια πριν από την εγκατάσταση του φασισμού στην εξουσία, ο Τρότσκι είπε : «Η γερμανική εργατική τάξη θα αναρθωθεί πάλι, αλλά ο σταλινισμός ποτέ. "

Θα σηκώσει κεφάλι η εργατική τάξη

Αν συνεχίσει η κρίση ή, ίσως πιο σημαντικά, αν βρεθεί σε εξέλιξη η ανάκαμψη, η εργατική τάξη θα ανακτήσει τη μαχητικότητά της. Συχνά στο παρελθόν, είναι ακριβώς κατά τη στιγμή της ανάκαμψης που οι αγώνες των εργαζομένων ξανάρχισαν με σθένος. Και όταν ξαναρρχίσει η πάλη, ουσιαστικό ρόλο θα παίξουν οι νέες γενιές που δεν έζησαν τις απογοητεύσεις του παρελθόντος.

Το μέλλον θα δείξει σε ποίους άξονες θα βασιστεί η νέα ορμή της εργατικής τάξης και γύρω από ποιές ιδέες θα συναντηθούν οι καλύτεροι μαχητές της.

Οι ρεφορμιστικές οργανώσεις κληρονομημένες από το παρελθόν, αν και φυσικά απολιθωμένες, θα πλεονεκτήσουν πρώτα , έστω και μόνο λόγω της μακρόχρονης παρουσίας τους στον κόσμο της εργασίας. Θα ήταν στην τάξη πραγμάτων ότι η αφύπνιση της εργατικής τάξης να εκφράζεται πρώτα στην διάσωση των παλαιών ρεφορμιστικών οργανώσεων, ίσως μόνο βαμμένες σε κόκκινο, ίσως γύρω από νέους "υπέρτατους σωτήρες" ( από την Διεθνή) που θα καταφέρουν να μετατρέψουν παλιές ιδέες σε νέες.

Αν παρέμεναν οι αυτές οργανώσεις οι μόνες που προσφέρουν μια πολιτική για την εργατική αναγέννηση, αυτό θα οδηγούσε αναπόφευκτα σε νέες προδοσίες.

Γι 'αυτό είναι ζωτικής σημασίας, και κατά κάποιο τρόπο, πολύ περισσότερο σε αυτήν την περίοδο παρακμής, να υπερασπιστούμε την επαναστατική κομμουνιστική προοπτική.

Γι 'αυτό το ζήτημα δεν είναι να προσθέσουμε λίγο κόκκινο χρώμα στον ρεφορμιστικό λόγο ή να βρούμε νέα εδάφη πρόσληψης γύρω από τις ανησυχίες της μικροαστικής τάξης, αλλά να δηλώσουμε όσο το δυνατόν σαφέστερα ότι η πάλη μας είναι η ταξική πάλη του προλεταριάτου με την τελική προοπτική να αναλάβουμε την εξουσία από τα χέρια της αστικής τάξης ώστε να αλλάξει ριζικά η οικονομική και κοινωνική οργάνωση.

Μόνο η αναβίωση των αγώνων των εργαζομένων μπορεί να δώσει δύναμη και αξιοπιστία σε αυτές τις ιδέες. Οι Επαναστατικοί κομμουνιστές δεν έχουν τη δύναμη να δημιουργήσουν την αναγέννηση αυτή, την οποία θα προκύψει από την ατομική συνειδητοποίηση άπο εκατοντάδες χιλιάδες προλετάριους ή από εκατομμύρια προλετάριους . Αλλά θα πρέπει να αρπάξουν όλες τις πολιτικές ευκαιρίες, και όσον αφορά το άμεσο ή / και προβλεπτικό μέλλον, οι προσεχείς εκλογές είναι μία από αυτές τις ευκαιρίες για να υψώσουμε το λάβαρο της κοινωνικής χειραφέτησης.

Η έκφραση των επαναστατικών κομμουνιστικών ιδεών, κατά την τρέχουσα περίοδο, πάει κόντρα στο ρεύμα. Στο πλαίσιο του θριάμβου των αξιών της αστικής τάξης, της αποθάρρυνσης και της παρακμής της συνείδησης της εργατικής τάξης, η υπεράσπιση των επαναστατικών κομμουνιστικών ιδεών σημαίνει να αντιμετωπίζει κανείς την εχθρότητα ή, ίσως χειρότερα, την αδιαφορία.

Αλλά ίσως δεν είναι χρήσιμο να το θυμίσουμε, το ρεύμα που κράτησε ψηλά τη σημαία του επαναστατικού κομμουνισμού κατά την εποχή της ναζιστικής βαρβαρότητας και της σταλινικής αντίδρασης που βύθισαν τον κόσμο στην πιο μαύρη αντίδραση, όταν ήταν "μεσάνυχτα στον αιώνα", το κράτησε υπό πολύ πιο δύσκολες συνθήκες. Και η σταλινική επήρεια στο εργατικό κίνημα εδώ στη Γαλλία, και το κυνήγι των κομμουνιστών επαναστατών συνέχισε πολύ καιρό μετά το θάνατο του Στάλιν.

H αντικειμενική πραγματικότητα ζυγίζει περισσότερο από τη δράση των κομμουνιστών επαναστατών, τουλάχιστον μέχρι να συμβεί μια αντιστροφή στη νοοτροπία της εργατικής τάξης. Η παρακμή της συνείδησης θα προωθήσει θαυματουργούς, όσοι ισχυρίζονται ότι ανακάλυψαν νέους δρόμους, ενώ μόνο ξέχασαν τους παλιούς.

Αλλά αυτή η περίοδος έχει τουλάχιστον ένα πλεονέκτημα που πρέπει να αξιοποιηθεί, δηλαδή την ορατότητα που μπορεί να προσφερθεί ακόμη και σε μικρές οργανώσεις. Σε ένα πλαίσιο απάθειας και μείωσης της μαχητικότητας μέσα στην εργατική τάξη, εκείνοι που δεν έχουν πεσμένο ηθικό, εκείνοι που διατηρούν τις μαχητικές τους ικανότητες, ειδικά τις ιδέες και την εμπιστοσύνη στην ικανότητα της εργατικής τάξης να βρει πάλι τον δρόμο του αγώνα, αλλά και να επανασυνδέσει με τον ιστορικό της ρόλο, είναι πιο εμφανέστεροι.

Κανείς δεν θα τους ακολουθήσει στην αρχή ; Βεβαίως. Αλλά τη μέρα που η εργατική τάξη θα αρχίσει να ψάχνει για λύσεις, που οι πρώτες γυναίκες, οι πρώτοι άνδρες και η νεολαία θα θελήσουν πάλι να δράσουν, οι αγωνιστές που είναι μεμονωμένοι σήμερα, θα είναι σε θέση να γίνουν σημεία σύνδεσης για δεκάδες ή εκατοντάδες άλλους.

Κανείς δεν μπορεί να προβλέψει πότε και πώς θα συμβεί μια τέτοια κατάσταση. Ως μαρξιστές, πιστεύουμε ακράδαντα ότι ο επαναστατικός κομμουνισμός είναι «η συνειδητή έκφραση ενός ασυνείδητου μηχανισμού." Αν το προλεταριάτο είναι σε θέση να αναλάβει τις ιδέες της ταξικής πάλης και είναι το μόνο που μπορεί να τις ωθήσει εντελώς, δηλαδή, μέχρι την ανατροπή της εξουσίας της αστικής τάξης , είναι γιατί οι ιδέες αυτές προκύπτουν από την ίδια την κίνηση της κοινωνίας, την ίδια την κίνηση της ιστορίας. Αργά ή γρήγορα, θα θριαμβεύσουν.

Στης 19 Σεπτεμβρίου 2013