Κείμενο συμβολής της Lutte Ouvrière (1)

Lutte de Classe (Ταξική Πάλη) (2) ν. 233, Ιούλιος-Αύγουστος 2023 (3)

* * * * * * * * * *

Η αρχή της φετινής χρονιάς, 2023, σημαδεύτηκε από την κινητοποίηση του κόσμου της εργασίας ενάντια στην συνταξιοδοτική μεταρρύθμιση, την άρνησή του να εργαστεί μέχρι τα 64 και να θυσιαστεί για τα κέρδη.

Όλες οι κατηγορίες εργαζομένων χωρίς εξαίρεση, συνολικά πολλά εκατομμύρια, σήκωσαν το κεφάλι τους: από τους εργάτες έως τα στελέχη, από τον ιδιωτικό έως τον δημόσιο τομέα, από τις μικρές έως τις μεγάλες επιχειρήσεις, σε μικρές ή σε μεγάλες πόλεις. Μέσα από απεργίες, διαδηλώσεις ή την αλληλεγγύη τους σε αυτές, εξέφρασαν την άρνησή τους να δεχτούν ότι δεν θα διατίθενται χρήματα για συντάξεις, μισθούς, σχολεία και νοσοκομεία, ενώ δισεκατομμύρια ευρώ ρέουν άπλετa για τους μεγαλομετόχους ή για τον στρατιωτικό προϋπολογισμό.

Για αρκετούς μήνες, οι ανησυχίες των λαϊκών τάξεων βρέθηκαν στο επίκεντρο της επικαιρότητας. Διαδηλωτές και εκπρόσωποι συνδικάτων έδωσαν συνεντεύξεις και προσκλήθηκαν στα μέσα ενημέρωσης, ενώ τα κοινωνικά και οι λοιπές ειδήσεις μπήκαν σε δεύτερο πλάνο.

Ο Μακρόν και οι υπουργοί του ήλπιζαν να διευθετήσουν το θέμα μέσα σε λίγες εβδομάδες. Υπολόγιζαν στη συνενοχή των δεξιών βουλευτών και γερουσιαστών, στις οικονομικές δυσκολίες των εργαζομένων και στην εχθρότητα μίας μερίδας του πληθυσμού προς τις απεργίες και τις διαδηλώσεις. Ωστόσο συνέβη το αντίθετο. Παρότι τελικά πέρασαν τον νομοσχέδιο με την βία, χρειάστηκε να αντιμετωπίσουν την πιο μαζική κοινωνική κινητοποίηση εδώ και πολλά χρόνια.

Πρέπει να αντλήσουμε διδάγματα από αυτή την κινητοποίηση.

Ούτε καλός πρόεδρος, ούτε καλό Κοινοβούλιο, ούτε καλό Σύνταγμα

Το πρώτο μάθημα είναι ότι οι εργαζόμενοι δεν έχουν τίποτα να περιμένουν από τους κρατικούς θεσμούς, τον κοινωνικό διάλογο ή την πολιτική και κομματική εναλλαγή.

Εκείνοι που ήλπιζαν ότι η απόρριψη της μεταρρύθμισης από την κοινή γνώμη και από τις μαζικές διαδηλώσεις θα οδηγούσαν σε απόσυρση της χρειάστηκε να αντιμετωπίσουν το γεγονός ότι τα παραπάνω δεν αρκούσαν: σε αυτό το, αποκαλούμενο δημοκρατικό, καπιταλιστικό σύστημα, η κυβέρνηση υπηρετεί μια προνομιούχα μειοψηφία, και περιφρονώντας μία ευρύτατα πλειοψηφική άποψη. Εκείνοι που εναπόθεσαν τις ελπίδες τους σε μια πρόταση μομφής στη Εθνοσυνέλευση ή στους «σοφούς» του Συνταγματικού Συμβουλίου είναι βέβαιο ότι σπατάλησαν τον χρόνο τους. Το Σύνταγμα και ο Κανονισμός του Κοινοβουλίου είναι σχεδιασμένοι ακριβώς κατά αυτό τον τρόπο, ώστε μια κυβέρνηση να μπορεί να ψηφίζει αντιδραστικούς νόμους ακόμα και όταν είναι μειοψηφική.

Οι ηγέτες του διασυνδικαλιστικού συντονισμού απαίτησαν με όλην τους την φωνή την επιστροφή στον κοινωνικό διάλογο. Σε κάθε στάδιο του κινήματος, ευθυγράμμισαν το χρονοδιάγραμμα των διαδηλώσεων με την κοινοβουλευτική ατζέντα, απευθυνόμενοι στο αίσθημα ευθύνης των βουλευτών ή των γερουσιαστών. Απαίτησαν να γίνουν δεκτοί στο Προεδρικό Μέγαρο. Αλλά ο μόνος διάλογος που γνωρίζει η κυβέρνηση είναι η αποστολή της αστυνομίας της ενάντια στους διαδηλωτές ή ενάντια στους εργαζόμενους που αγωνίζονται, όπως οι εργάτριες της επιχείρησης Vertbaudet, οι οποίες είναι σε απεργία για τους μισθούς τους και είχαν τολμήσει να στήσουν μια πικετοφορία μπροστά από την εταιρεία τους.

Σήμερα, οι πολιτικοί αντίπαλοι του Μακρόν, είτε προέρχονται από την Εθνική Συσπείρωση είτε από την κυβερνητική αριστερά, επαναλαμβάνουν: «Ψηφίστε μας το 2027 και θα καταργήσουμε τον νόμο για την σύνταξη στα 64 χρόνια». Αυτό είναι ένα μεγάλο ψέμα. Η κατάργηση αυτού του νόμου, χωρίς αύξηση των εισφορών των εργαζομένων ή περαιτέρω παράταση των ετών ασφάλισης, σημαίνει να εξαναγκαστούν οι μεγαλοεργοδότες να πληρώσουν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο.

Αλλά η Μαρίν Λεπέν, όσο δημαγωγός και εάν είναι, σέβεται υπερβολικά την κοινωνική τάξη και τους καπιταλιστές για να θελήσει να τους κάνει να πληρώσουν. Ακόμα και για να εξασφαλιστεί αύξηση των μισθών κατά 10%, προτείνει, όχι να πάρουμε μερίδιο από τα κέρδη, αλλά από τις κοινωνικές εισφορές! Αν εκλεγεί η Λεπέν, θα κάνει αυτό που της ζητά η αστική τάξη.

Όσο για την αριστερά, η οποία αναμασάει αερολογίες για την Έκτη Δημοκρατία, έχει υποκύψει στις προσταγές της αστικής τάξης κάθε φορά που βρέθηκε στην εξουσία. Όσον αφορά τις συντάξεις, δεν αναίρεσε ποτέ τις επιθέσεις του Μπαλαντούρ, ο οποίος έθεσε τέλος στα 37,5 ασφαλιστικά έτη, του Φιγιόν ή του Σαρκοζί, που τερμάτισαν την συνταξιοδότηση στα 60 χρόνια. Ακόμη χειρότερα, με την μεταρρύθμιση Τουρέν που εγκρίθηκε υπό τον Ολάντ το 2014, επέκτεινε τα απαραίτητα έτη ασφάλισης στα 43 χρόνια. Εάν επιστρέψει στην εξουσία, η αριστερά θα κάνει αυτό που κάνει σήμερα στις μεγάλες πόλεις, τους νομούς ή τις περιφέρειες των οποίων ηγείται: θα στρώσει το κόκκινο χαλί για τις μεγάλες επιχειρήσεις.

Να εμπλακούμε στην μάχη ενάντια στην αστική τάξη

Το δεύτερο δίδαγμα που πρέπει να εξαχθεί από αυτούς τους έξι μήνες κινητοποιήσεων είναι ότι οι εργαζόμενοι δεν θα μπορέσουν να κερδίσουν διεξάγοντας τους αγώνες τους με φειδώ.

Ενώ ο Μακρόν ήταν αποφασισμένος να ανταποκριθεί μέχρι τέλους στις προσδοκίες της αστικής τάξης και των χρηματιστών, η κοινωνική μας τάξη δεν χρησιμοποίησε το κύριο όπλο της: την απεργία που εξαπλώνεται από εργοστάσιο σε εργοστάσιο και από τομέα σε τομέα. Η δύναμη της απεργίας δεν είναι ότι μπλοκάρει την οικονομία, είναι πάνω απ' όλα ότι μπλοκάρει την μηχανή που παράγει κέρδος και επηρεάζει άμεσα τους εργοδότες στο πορτοφόλι, το μόνο πράγμα που έχει σημασία για αυτούς. Η απεργία απελευθερώνει τους εργάτες από τις θέσεις εργασίας τους, στις οποίες, υπό κανονικές συνθήκες, είναι αλυσοδεμένοι σωματικά, ακόμη και ψυχικά. Η απεργία επιτρέπει στους εργαζόμενους να συζητήσουν τις υποθέσεις τους, να οργανωθούν, να πάρουν πρωτοβουλίες και να γίνουν επίφοβοι και να ανατρέψουν την ισορροπία δυνάμεων.

Όταν η απεργία καθοδηγείται δημοκρατικά από τους ίδιους τους εργαζόμενους και όχι από τα πάνω από τις συνδικαλιστικές γραφειοκρατίες, τότε οι εργαζόμενοι ανακαλύπτουν την ικανότητά τους όχι μόνο να δρουν, αλλά πάνω απ' όλα να παίρνουν πρωτοβουλίες και να οργανώνονται για την επίτευξή τους. Είναι αυτό ακριβώς το είδος απεργίας που πρέπει να προετοιμάσουμε.

Οι διάσπαρτες απεργίες που λαμβάνουν χώρα σε πολλές επιχειρήσεις σε όλη τη χώρα για αυξήσεις μισθών, συχνά δύσκολες απεργίες, για να επιτευχθεί μια απλή επαναφορά του επιπέδου της αγοραστικής δύναμης που καταστράφηκε από τον πληθωρισμό, δείχνουν ότι οι καπιταλιστές, παρά τα τεράστια κέρδη τους, δεν θα παραχωρήσουν τίποτα εύκολα. Αντίθετα, με τη βοήθεια της κυβέρνησης, είναι έτοιμοι να μας γυρίσουν μια γενιά πίσω.

Για να υπερασπιστούμε το δικαίωμά μας στην ύπαρξη, θα πρέπει να αμφισβητήσουμε το δικαίωμα της καπιταλιστικής τάξης να επιβάλλει τις επιταγές της σε ολόκληρη την κοινωνία, την ικανότητά της να επιδεινώνει όλες τις διαιρέσεις μεταξύ μας, για να εκμεταλλευτεί καλύτερα την εργασία μας.

Ο αγώνας ενάντια στην αστική τάξη είναι ένας ζωτικός, αλλά δύσκολος αγώνας, που δεν μπορεί να διεξαχθεί ημιτελώς.

Πρέπει να είμαστε αποφασισμένοι να φτάσουμε μέχρι το σημείο να ανατρέψουμε την εξουσία της αστικής τάξης. Οι εργαζόμενοι πρέπει να πάρουν την πολιτική εξουσία, να αμφισβητήσουν την ατομική ιδιοκτησία των εταιρειών, να τις απαλλοτριώσουν, να τις ενοποιήσουν και να τις διαχειριστούν συλλογικά για να ικανοποιήσουν τις ανάγκες όλων.

Αυτή η πεποίθηση δεν υπάρχει στα κόμματα της αριστεράς, τα οποία φιλοδοξούν να διοικήσουν ένα κράτος διαμορφωμένο για την αστική τάξη, ούτε στους συνδικαλιστικούς ηγέτες, οι οποίοι φιλοδοξούν να αναγνωριστούν ως αποκλειστικοί συνήγοροι και αντιπρόσωποι των εργαζομένων.

Αλλά οφείλει να είναι η πεποίθηση όλων των αγωνιστών που γνωρίζουν ότι η χειραφέτηση των εργαζομένων μπορεί να προέλθει μόνο από τους ίδιους, επειδή διαθέτουν μια τεράστια συλλογική δύναμη. Αυτό σημαίνει ότι επιτρέπουν στον εαυτό τους να αναδείξουν κατά τη διάρκεια των αγώνων τους τα εργαλεία για να ηγηθούν, να τους οργανώσουν οι ίδιοι και να τους πάνε μέχρι το τέλος: απεργιακές επιτροπές, συμβούλια εργαζομένων, ακόμη και εργατικές πολιτοφυλακές.

Σε αυτή την περίοδο οξείας κρίσης, σε αυτή την περίοδο που παροξύνεται η αντιπαλότητα μεταξύ καπιταλιστικών ομαδοποιήσεων σε όλο τον κόσμο, η αστική τάξη δεν θα υποχωρήσει σε τίποτα χωρίς μάχη. Με άλλα λόγια, ο αγώνας για την υπεράσπιση των συνθηκών ζωής μας είναι αδιαχώριστος από τον αγώνα για την ανατροπή της εξουσίας αυτής της αστικής τάξης.

18 Ιουνίου 2023

* * * * * *

(1) Επίσημος ιστότοπος https://www.lutte-ouvriere.org/

(2)Διμηνιαίο θεωρητικό περιοδικό της Lutte Ouvrière

(3)Tο κείμενο αυτό αποτελεί ακριβή μετάφραση του άρθρου στο περιοδικό. https://mensuel.lutte-ouvriere.org//2023/06/26/reforme-des-retraites-les...