Κύριο άρθρο της προκήρυξης της LUTTE OUVRIÉRE στους χώρους δουλειάς - Δευτέρα 21 Νοέμβρη 2011

Η κυβέρνηση Ζαπατέρο στην Ισπανία είναι η τρίτη κυβέρνηση που σαρώνεται μέσα σ'ένα μήνα στην Ευρώπη.

Ο Ζαπατέρο αυτοονομάζοταν σοσιαλιστής και μάλιστα παρουσιάζοταν σαν υπόδειγμα μεταξύ των αρχηγών των διάφορων σοσιαλιστικών κομμάτων της Ευρώπης. Μόλις όμως υπέστηκε μια τσουχτερή εκλογική αποδοκιμασία από την ψήφο του λαού, του χτυπημένου σκληρά από την κρίση και αηδιασμένου από την οικονομική πολιτική της κυβέρνησης.

Σ'αυτή τη χώρα, την οποία εξυμνούσαν πριν λίγα χρόνια για την οικονομική της επιτυχία, η ανεργία πλήττει έναν Ισπανό στους τέσσερεις, έναν νέο στους δύο. Επιχειρήσεις κλείνουν, οι οικοδομικές εργασίες που άνθιζαν παντού έχουν σταματήσει, τριακόσιες χιλιάδες οικογένειες διώχτηκαν από τα σπίτια τους τα τρία τελευταία χρόνια και ενάμισι εκατομμύριο ζει με το φόβο της έξωσης.

Τα κυβερνητικά μέτρα λιτότητας προστίθενται στις άμεσες συνέπειες της κρίσης: πάγωμα των συντάξεων, μείωση του μισθού των δημόσιων υπάλληλων, καταρράκωση των κοινωνικών προϋπολογισμών.

Ο «σοσιαλιστής» Ζαπατέρο όπως και ο «σοσιαλιστής» Παπανδρέου υπάκουσαν στις εντολές των «χρηματιστικών αγορών», δηλαδή στους τραπεζίτες και τούς μεγαλοεργοδότες, κι εφάρμοσαν την ίδια πολιτική με τους αντιπρόσωπους της δεξιάς Μπερλουσκόνι και Σαρκοζύ. Μια πολιτική που συνίσταται στο όλο και μεγαλύτερο άδειασμα της τσέπης των λαϊκών τάξεων για να εξασφαλίσουν στο χρηματιστικό κεφάλαιο το ξεχρέωμα των τοκογλυφικών δανείων που έδωσε στα Κράτη, συμπεριλαμβανόμενων και των υψηλών τόκων, ό,τι κι αν κοστίσει αυτό στον λαό.

Η διαπίστωση ότι η κυβερνητική αριστερά δεν είναι καλύτερη από τη δεξιά και το ότι η εναλλαγή τους στην εξουσία είναι μια κοροϊδία, έσπρωξε ένα μεγάλο αριθμό νέων στην Ισπανία στο κίνημα των «Αγανακτισμένων». Εχουν κάθε λόγο να είναι αγανακτισμένοι όμως, απέναντι στο χρηματιστικό κεφάλαιο και στη δικτατορία της καπιταλιστικής τάξης, δεν αρκεί να είσαι αγανακτισμένος.

Χτες, κυβέρνηση και μέσα ενημέρωσης μας επαναλάμβαναν ότι για την κρίση στην Ευρώπη, φταίνε οι Ελληνες, που δεν πλήρωναν τους φόρους τους και ζούσαν πάνω από τις δυνατότητες τους!

Σήμερα, επαναλαμβάνουν το ίδιο τροπάριο για την Ισπανία. Αύριο θα μας το κοπανήσουν και εδώ, στη Γαλλία, για να δικαιολογήσουν τα μέτρα λιτότητας που έχουν ήδη παρθεί και κυρίως, αυτά, πιο σκληρά, που μέλλονται να έρθουν.

Πρέπει λοιπόν, αυτό που συμβαίνει στ'αδέλφια μας, τούς Ισπανούς εργαζόμενους, να μας χρησιμεύσει σαν μάθημα. Πληρώνουν ακριβά την διαπίστωση ότι η εναλλαγή της βουλευτικής πλειοψηφείας δεν προστατεύει σε τίποτα τους εργαζόμενους.

Αλλά υπάρχει κι ένα άλλο συμπέρασμα που βγάζουμε από το μάθημα της Ισπανίας. Δεν αρκεί να απορρίψουμε τα δύο στρατόπεδα των πολιτικάντηδων που είναι υπάκουοι υπηρέτες των μεγαλοαστών και των τραπεζιτών. Την αγανάκτηση πρέπει να διαδεχτεί η συνειδητή πάλη της εργατικής τάξης για να υπερασπίσει την ποιότητα ζωής της, τις θέσεις εργασίας της, το μεροκάματό της, αυτά τα μοναδικά της αγαθά, χωρίς ν'αφεθεί να ξεγελαστεί από απατηλές ελπίδες αλλαγής.

Στην Ισπανία όπως κι εδώ στη Γαλλία, αυτές που μόνες θεωρείται αποδεκτό να κυβερνούν, είναι οι πολιτικές φατρίες που αντιπροσωπεύουν τα συμφέροντα της μεγαλοαστικής τάξης. Ολες ισχυρίζονται ότι είναι επιτακτικό να ξεχρεώσουμε τα χρέη που πραγματοποιήθηκαν για να σωθούν οι μεγαλοεπιχειρηματίες και οι τράπεζες. Είναι ένα χοντροκομμένο ψέμα, προορισμένο να δικαιολογήσει τις όλο και αυξανόμενες αφαιμάξεις που επιβάλλονται στις λαϊκές τάξεις από το χρηματιστικό κεφάλαιο.

Σ'ένα μακρινό παρελθόν, όταν το σοσιαλιστικό κόμμα ήταν ακόμα σοσιαλιστικό και, λίγο μετά, όταν το κομμουνιστικό κόμμα ήταν ακόμα κομμουνιστικό, τα κόμματα αυτά εκφράζανε τα συμφέροντα των εργαζόμενων ενάντια στην αστική τάξη. Αυτά τα δύο κόμματα, εδώ και πολύ καιρό, έχουν ενσωματωθεί με το σύστημα. Το σοσιαλιστικό κόμμα, παρέα ή όχι με το κομμουνιστικό κόμμα, έγινε ένα από τα κόμματα που κυβερνώντας εφαρμόζουν, με τη μεγαλύτερη δυνατή δουλοπρέπεια, την πολιτική που του υπαγορεύουν οι καπιταλιστές.

Αν οι εργαζόμενοι δεν θέλουν να σταματήσουν στην απλή αγανάκτηση, ώ πόσο δίκαιη αλλά και πόσο στείρα, πρέπει να χτίσουνε ένα κόμμα που ν'αντιπροσωπεύει τα συμφέροντά τους, ένα κόμμα των εκμεταλλευόμενων, ένα κόμμα που ν'αντιτάσσει στις πολιτικές επιλογές της αστικής τάξης μια πολιτική υπέρ των εκμεταλλευόμενων τάξεων, ένα κόμμα που δεν θα εγκαταλείπει το στρατόπεδο των εργαζόμενων για υπουργικά καθίσματα.

Σ'αυτή τη περίοδο όπου η πτώχευση του καπιταλιστικού συστήματος είναι τόσο εμφανής όσο και η ανευθυνότητα αυτών που το διοικούν, η αναγέννηση ενός εργατικού κόμματος που θα έχει σαν ύστατο σκοπό την απαλλοτρίωση της αστικής τάξης, την εξαφάνιση του ιδιωτικού κέρδους και της εκμετάλλευσης, ενός κομμουνιστικού επαναστατικού κόμματος, είναι ζωτική ανάγκη.